Emoties, pijn, verdriet, maar al te vaak loop je ervan weg. Verdoof je jezelf met afleiding of stop je het heel diep weg?

Want ja, daar ga je weer……. Je voelt je ineens intens verdrietig. Door een stukje muziek, iets wat je ruikt voelt of hoort. In plaats van ruimte aan dat verdriet te geven wil je er zo snel mogelijk van af. Het tegengestelde gebeurt. Je zit in een neerwaartse spiraal van gedachten en ze volgen elkaar in rap tempo op. Je voelt je intens verdrietig, je ziet alles wat je gedachten voortbrengen weer haarscherp voor je.

In plaats van ruimte te geven aan je gevoelens, verlies je jezelf volledig in het denken en dan schiet je in het doen. Je gaat iets doen, door te handelen wil je je gedachten ontvluchten, je verdooft als het ware hetgeen je voelt. Jouw lijf wilt jou van alles vertellen, maar daar ben je je totaal niet van bewust. Eén ding weet je wel heel zeker: hier wil je helemaal niet zijn, dit wil je NU helemaal niet voelen. Weg ermee!

Hiermee ontloop je als het ware je gevoelens. Door dat te doen creëer je een inwendige bom die elk moment kan ontploffen. Gevoelens en emoties willen gezien worden punt. Door ze te onderdrukken creëer je een stapeleffect. Je gooit alles in een inwendige put en slaat met een rotklap het deksel dicht. Zo, dáár doe je niet aan mee. Al die flauwekul. Het moet maar eens klaar zijn. We gaan gewoon door.

Onbewust ben je een tijdbom aan het creëren

Steeds vaker zullen jouw verdriet, jouw pijn en jouw angst daarvoor, die niet gezien en gevoeld mag worden, bij jou aankloppen. Je forceert de boel door ze te onderdrukken en dus begint je lijf te reageren. Waar denk je dat die nek-en schouderklachten vandaan komen? Die pijn in je hoofd? Je intense moeheid? Je lijf verkrampt omdat het niet mag voelen en dus hallo! het gaat signalen afgeven. En als jij weigert ernaar te luisteren worden ze steeds luider….

Waar ben je nu eigenlijk zo bang voor?

Wat is het ergste dat er kan gebeuren?

Ik kan je verzekeren: geen enkele huilbui heeft ooit eeuwig of een leven lang geduurd. In mijn diepste wanhoop, toen ik vlakaf werd gedumpt, voelde ik me reddeloos en radeloos verloren, verraden…. Ik heb van verdriet en wanhoop bijna de longen uit mijn lijf geschreeuwd en toch, toch stopten de tranen op een gegeven moment met stromen. Ooit stoppen de tranen. Ik kan het weten, ik heb er heel veel gelaten…….

Ik was een expert in nek- en schouderklachten. Fysio, manuele therapie, noem maar op, niets hielp omdat ik “keurig” mijn oude patronen in stand hield. Alles op mij laden en hoppa doorgaan. Hard werken was mijn antwoord op alles. Hard werken en gewoon doorgaan. Je raadt het misschien al, op een bepaald moment was ik volledig geveld.

Gelukkig kreeg ik toen hulp van een zeer deskundige coach die mij hielp helemaal naar mijn gevoel te gaan. Stoppen met in mijn hoofd steeds weer dezelfde film van wat er was gebeurd afspelen. In plaats daarvan leerde hij mij uit mijn hoofd te komen en te luisteren naar wat mijn lichaam mij probeerde te vertellen. Hetgeen ik voelde er helemaal te laten zijn.

Zat ik daar op mijn stoel. Hij tegenover me. Hij: “Wat voel je nu?” Ik: “Niks”. Natuurlijk schoot ik in eerste instantie in de weerstand, was ik bang, waar zou dit toe leiden……. wat zou er gebeuren…… Misschien zou ik er wel ‘in blijven’. Maar hij was niet voor een kleintje vervaard. Weer die vraag: “Wat voel je nu?” Ik (in gedachten): “Grrrrr!”
Weer die vraag, weer die geruststellende stem: “Wat voel je nu? Wat voel je nu in je lijf? Hoe ziet het eruit? Kan je het misschien omschrijven? Heeft het een kleur?” Ik (weer in gedachten): “Een kleur?! Welnee man!”

En toch, toch ging ik erin en stilletjes kwamen de tranen, al die tranen van al dat weggestopte verdriet. De rauwe pijn van in de steek gelaten voelen. Nog even een soort paniek, nee dit wil ik niet en toen…. ok laat maar gaan. Wat er toen gebeurde was zo wonderlijk: verdriet, tranen, vreugde, opluchting, alles tegelijk. Ik voelde me 10 kg lichter.

Ik had iets ongelofelijk waardevols geleerd, een van mijn mooiste cadeau’s gekregen

Toen ik mijn verdriet aankeek, er ruimte voor maakte, het er mocht zijn, toen loste het op. Toen ‘verwerkte’ ik.  Verwerkt tot een stukje dat altijd met mij mee zal lopen, maar mij nooit meer zal overheersen.

Wat gun ik jou dat ook!

Waar ben je bang voor?

Je hoeft echt nergens bang voor te zijn. Geef je verdriet net zo’n liefdevolle plaats als dat jouw vreugde van jou krijgt. Beide gevoelens zijn immers even waardevol. Ze horen beide bij het leven. Alle uitersten houden samen het evenwicht in stand. Licht kan niet zonder donker. Zonder donker kan je immers het licht niet zien. Waarom zijn we zo blij met de zon in de zomer? Omdat ze de koude winter uit onze botten verjaagd. Waarom kunnen we oogsten in de herfst? Omdat we in het voorjaar hebben gezaaid. 

Gun jouw pijn en verdriet hun plaats, hoe intens het ook is.

Je vreugdevolle, liefdevolle momenten in je leven zal je daardoor intenser beleven dan ooit…….

Voel je vrij hieronder te reageren op mijn verhaal als het bij jou (oude) pijn oprakelt. Je reactie wordt liefdevol ontvangen en beantwoord.

Vertrouw op Jouw Innerlijke Kracht,

Ook in verdrietige tijden,

Zeker in verdrietige tijden.

Liefs,

Marie-José