Heel lang heb ik geleefd met de gedachte ‘als ik maar goed genoeg mijn best doe blijven de mensen om me heen voor altijd bij me’. Waarom zouden mensen, afgezien van door de dood, uit je leven moeten verdwijnen? Dat ging er bij mij niet in. Totdat ik leerde dat je het leven kunt vergelijken met een treinreis, toen vielen er in een sneltreinvaart 😉 een aantal kwartjes.

Ze laten jou achter

Als we geboren worden stappen we op onze trein en ontmoeten we onze ouders. Als kind denk je dat ze heel je reis bij je zullen blijven, de rauwe werkelijkheid is echter anders. Als je ouders op hun bestemming zijn aangekomen laten ze jou achter in je trein en moet je verder zonder hun liefde en steun.

Er zijn vele reisgenoten

Er stappen ook andere mensen in, die tijdens je verdere reis belangrijk voor je zijn: je broer(s)/zus(sen), vrienden, al die mooie mensen die van je houden. Met sommigen heb je een fantastische reis met prachtige ervaringen, voor anderen is het een zware reis met flinke bagage.

Dat is even slikken…

Sommige mensen reizen bijna heel jouw leven met je mee. Ongeacht welke route je neemt, welke bestemmingen jij aandoet, ze blijven op jouw trein. Ze blijven waardevolle medereizigers. Er zijn ook waardevolle medereizigers die ergens halverwege, op hun station, uitstappen. Ze zijn gewoon op hun bestemming aangekomen. Ingewikkelder dan dat is het eigenlijk niet. Toch is dat best even slikken…

Nooit gedacht dat je daar zou komen!

Weer anderen stappen bij een volgend station op jouw trein, reizen een paar stationnetjes mee en stappen dan uit. Jullie zijn aangenaam gezelschap voor elkaar op een stukje van jullie reis. Of ze stappen ergens halverwege jouw levensreis op en reizen de rest van jouw leven met jou mee. Je komt met hen op plekken waarvan je nooit had gedacht dat je daar zou kunnen komen. 

Dan is het tijd om afscheid te nemen

Sommigen mensen inspireren je en op een bepaald moment is dat over. Durf dan ook afscheid te nemen. Ze zijn gewoon bij hun station van bestemming aangekomen en voor jou gaat de reis nog een stuk verder, ook al heb je geen idee welke stations je nog zult aandoen.

Herinneringen is al wat je dan nog rest

Dat afscheid nemen…  soms laat dat een grote leegte achter, herinneringen is al wat je nog rest… Ik heb in mijn leven al veel afscheid moeten nemen. Van mijn moeder, van grote liefdes… Went dat? Nee, dat kan ik niet zeggen. En toch leidt mijn reis mij elke keer weer langs de mooiste plekken. Stappen er weer nieuwe mensen op mijn trein? Jazeker! Dat kan ik wel zeggen. Mooie mensen waar ik ontzettend blij mee ben.

Waar verlang je naar?

Je reis en je medereizigers worden ook bepaald door je verlangen. Toen mijn grootste verlangen ‘moeder worden’ was en ik bij dat station was aangekomen, heb ik op het traject dat volgde de meest fantastische moeders als medereizigers gehad. Sommigen reizen nog steeds met mij mee.

Je koers verleggen

Toen ik na jarenlang full-time-moeder-zijn weer ging werken, stapten er super collega’s op mijn trein en geweldige directeuren voor wie ik werkte. Toen ik mijn koers verlegde zijn velen weer uitgestapt, een enkeling reist nog steeds met mij mee. Op een bepaald moment heb ik mijn persoonlijke ontwikkeling tot het speerpunt van mijn leven gemaakt. Nou toen sprongen er toch een stel inspirerende mensen op mijn trein! 

Je bent de machinist

Je hebt niet altijd in de hand wat het leven je brengt, welke stations je zult moeten passeren. Maar met je verlangens en je intenties geef je je leven wel sturing. Zo bezien ben je niet alleen passagier op je trein, je kunt ook de machinist zijn.

Allen die in mijn trein zitten én die ooit in mijn trein hebben gezeten, wens ik een hele goeie reis! 

Hoe voelt dat voor jou nu je dit blog zo hebt gelezen? Wil je een stukje van jouw reis delen?