Betrap jij jezelf er wel eens op dat je emoties onderdrukt? Bijvoorbeeld omdat ze op dat moment niet gelegen komen of omdat je ze onterecht vindt. Of je vindt ze vervelend, of eng, of zwak van jezelf…

‘De Herberg’ van Rumi is een eeuwenoud vers dat je laat zien hoe je emoties kunt verwelkomen als gasten die je misschien wel eens iets heel belangrijks te vertellen hebben:

DE HERBERG

“Dit mens-zijn is een soort herberg,

elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,

een flits van inzicht komt

als een onverwachte gast.

Verwelkom ze,

ontvang ze allemaal gastvrij.

Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt,

die met geweld heel je huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied,

misschien komt hij de boel ontruimen

om plaats te maken voor extase.

De donkere gedachte, de schaamte, het venijn,

ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns

en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langs komt.

De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd

om jou als raadgever te dienen”

Rumi*

Ze zijn er wanneer ze er zijn

Emoties zijn er wanneer ze er zijn. Of je ze terecht vindt of zwak vindt doet daar niets aan af. Je kunt tegen je emoties in opstand komen, ze ontkennen, ze overschreeuwen met leuke activiteiten… Dat helpt soms even, maar uiteindelijk komen vooral de dieperliggende emoties op een bepaald moment vanzelf weer naar boven en wat doe je dan? Mogen ze er dan zijn? Maak je er dan ruimte voor?

Ze staat voor de deur en dan?

Een aantal jaren geleden was ik vrijwilliger bij de meetings van Jeff Foster (spreker en auteur van o.a. Onvoorwaardelijke Acceptatie). Jeff stelde de volgende vraag: “Stel dat de deurbel gaat, je doet open en daar staat een verdrietig kindje, wat doe je dan? Sla je dan de deur voor haar neusje dicht of omarm je haar en probeer je haar te troosten en haar nabij te zijn?”

Waarom doe je dat ook niet voor jezelf?

De reactie was natuurlijk: dan troost je haar! Zijn volgende vraag: “Als je dat voor dat kindje doet, waarom doe je dat dan niet voor jezelf?”
Vervolgens citeerde Jeff bovenstaand vers van Rumi.

Vaak wil je met je denken heel snel van je emoties af. Paradoxaal genoeg duurt het daardoor veel langer voor je er vanaf bent.

Met je denken lukt het niet

Je gevoel is er en daar heb je mee te dealen. Je kan het niet met gedachten en overtuigingen wegredeneren, anders was je dat al lang gelukt. Misschien lukt het tijdelijk, maar je weet en hebt ervaren dat je gevoelens later terugkomen en steeds indringender. Je zou er wanhopig van worden!

Wat werkt dan wel?

Het gevoel, de emotie er laten zijn. Er als het ware bij gaan zitten zoals je bij dat kleine kindje zou gaan zitten. Verwelkomen, het aankijken, er laten zijn en de ruimte geven. Er naar toe ademen.

Je hoeft er niet in te zwelgen

Je emoties er laten zijn wil niet zeggen erin zwelgen, het aan iedereen vertellen die je maar tegenkomt, of een groots en meeslepend verhaal vol zelfmedelijden creëren. Dan trek je dingen uit hun verband en houd je de boel juist extra lang in stand.

En weg zijn ze

Als je als waarnemer je gevoelens de ruimte geeft, er naar kijkt alsof het gasten zijn – van wie je weet dat ze na hun komst, ook altijd weer zullen vertrekken – verdwijnen ze. Veel sneller dan je verwacht. 

Wat doe jij als je wordt overspoeld door emoties?
Wil je dat hieronder met mij delen?

*Mohammed Jalal ad-Din Rumi was een Perzische soefi-dichter en mysticus. Hij leefde ca. 1200 na Chr.