Het is zondag 9 juni 2024, eind van de dag. Ik betrap mezelf erop dat ik met een big smile sta te koken. Een lekkere pastaschotel die ik lekker buiten op ga eten in mijn hoekje achterin de tuin, waar de avondzon haar zachte stralen nog heerlijk op mijn gezicht zal schijnen. Wat een cadeau! ‘Waarom heb ik eigenlijk zo’n big smile op m’n gezicht?’ vraag ik me af terwijl ik in de pan sta te roeren. ‘Waarom voel ik me zo energiek en blij?’ Zo heel bijzonder was vandaag toch eigenlijk niet? Terwijl ik de vraag aan mezelf stel, weet ik ook gelijk het antwoord: ik heb mezelf vandaag precies gegeven wat ik nodig had.
Het was een sombere bedoening
We hebben al maandenlang meer regen gekregen dan menigeen van ons lief is. De zon liet zich slechts sporadisch zien, ‘mei was een sombere maand’ vertelden de weerdeskundigen. Dus ja toen zondag 9 juni op mijn vrije dag de zon zomaar volop scheen, kon ik maar één ding doen: alles uit m’n handen laten vallen en naar buiten! Ervan genieten! Mijn innerlijke accu opladen! Heerlijk! Jij hoop ik ook!?
Er viel nog een kwartje
En toen ik ‘s avonds nog heerlijk liep na te genieten, viel er nog een kwartje. Dat wil ik met dit blog heel graag met jou delen, omdat er dan misschien bij jou ook weer een kwartje gaat rollen: soms weet je pas wat je hebt gemist als het er weer is. Natuurlijk heb ik in die regenachtige, sombere maanden waarin aan de grijze luchten geen einde leek te komen, gewoon doorgewerkt. Ik heb genoten van mijn werk, van alle prachtige sessies, van de ongelofelijk mooie ontwikkelingen die mijn cliënten doormaken. En daarbovenop was er natuurlijk ook in mijn privéleven genoeg om van te genieten.
Dit heb ik wel degelijk gemist
Maar zondagavond 9 juni, de avond na die heerlijke uren in de zon, toen ik weer helemaal opgeladen was, besefte ik: dit heb ik wel degelijk gemist. Ik heb het wel degelijk gemist om de warmte van de zachte zonnestralen te voelen, het zomaar stilletjes ervan zitten genieten en de energie die mij dat geeft. Het geeft mij gewoon een extra energieboost.
Wat er niet is heeft grote impact
Wat er níét is heeft dus wel degelijk impact op je leven. Wat er wel is natuurlijk ook, dat is niet zo ingewikkeld. Als er in je jeugd allerlei narigheid was, begrijp je denk ik ook wel dat dat je heeft gevormd. Maar ook wat er níet was, heeft je gevormd, heeft je gemaakt tot wie je nu bent, heeft je overtuigingen over jezelf ingeprent.
Je zorgt er wel voor dat je niet opvalt
Bijvoorbeeld: je ouders waren lieve ouders, deden echt hun stinkende best. Je kreeg materieel wat je nodig had, maar als je niet werd gezien in je emoties, heb je wel degelijk serieus iets gemist. Dat is niet de schuld van je ouders, die deden wat ze konden. Maar stel dat je moeder langdurig ziek was, of je vader ging gebukt onder grote zorgen, misschien had je wel een broertje of zusje wat veel aandacht nodig had. Het kan niet anders dan dat je je als kind aan de situatie bent gaan aanpassen. Je ‘leest’ als kind je ouders en daar pas je je gedrag op aan. ‘Dat zal ik wel zorgen dat ik niet in de weg loop, dan zal ik wel braaf in een hoekje spelen’. Daar kreeg je dan nog complimenten voor ook, dus bleef je het doen. Dat wordt een overtuiging en maakt dat je nu als volwassene bij wijze van spreken nog steeds ‘braaf in je hoekje blijft spelen’, lees: zorgen dat je niet opvalt. En je wilt juist zo graag gezien en gehoord worden!
Ik zal het alleen moeten doen
Of je bent als klein kindje in het ziekenhuis opgenomen. Je ouders lieten je in de steek. Dat deden ze niet echt natuurlijk, maar ze moesten op een gegeven moment wel naar huis en jou daar alleen achter laten. Elke dag weer opnieuw. Je kan nog niet redeneren ‘natuurlijk moeten ze naar huis, er zijn immers geen bedden voor hen, morgen komen ze weer terug, de zusters zullen vast goed voor me zorgen’. Nee! Zo redeneren kan je breintje dan simpelweg nog niet. Maar wat het wel kan en wat er ook gebeurt, is je gevoel van eenzaamheid registreren. Dat wordt vastgelegd, gecodeerd in je brein, in je zenuwstelsel: ‘er is niemand voor me, ik zal het alleen moeten doen’. En zo loop je als volwassene rond met de (onbewuste) overtuiging ‘ik zal het alleen moeten doen’ en vraag je koste wat kost geen hulp, overlaad je je zelfs met veel te veel ‘ja’s’ tegen een ander, want jij bent toch gewend om het te doen.
Hoe zie je dat terug in je volwassen leven?
Wat er niet is, niet was, heeft een enorm grote invloed op je leven. Mijmer er eens over de komende tijd, hoe was jouw jeugd? Niet vanuit willen oordelen of vingerwijzen, maar vanuit nieuwsgierigheid: ‘Hoe zou mijn brein, mijn zenuwstelsel ervaringen kunnen hebben ingeprent en hoe zie ik dat nu weerspiegeld in mijn leven?’ Als je daar vervolgens mee aan de slag gaat, dit gaat transformeren, moet jij dan eens zien hoe energiek en blij je je zult voelen! Alsof je heerlijk van de lentezonnestralen hebt genoten. Alleen, die lentezonnestralen kunnen zomaar weer verdwijnen, het transformatiewerk wat je doet is blijvend.
Zijn er wat kwartjes gevallen na het lezen van dit blog? Even sparren? Ik ben slechts één klik bij jou vandaan!
