Op het pad van je persoonlijke ontwikkeling is het kwartje gevallen: “Goh nu zie ik het ineens,  mijn ouders wisten zich geen raad met mijn emotionele behoeften. Ze hielden van me, ik van hen en dat is nog steeds zo. Ze deden echt hun best, ik kreeg alles wat ik nodig had voor mijn fysieke behoeften. Het leek helemaal prima zo, maar emotioneel was het dat dus niet.” Je begrijpt ondertussen dat dat emotionele verwaarlozing is. Dat wringt ook nog wel, het klinkt zo hard en het allerlaatste wat je wilt is iemand veroordelen. 

Je jeugd ligt alweer een end achter je. Je staat al lang en breed op eigen benen en ineens snap je waarom je nooit helemaal je draai hebt kunnen vinden in vriendschappen en relaties. Emotionele verwaarlozing… goed dat je dat nu weet, maar je zit nog steeds met de gevolgen. Kun je iets doen om vanaf nu wél echte verbinding te voelen met de mensen die je dierbaar zijn? Je wilt zo graag van dat lege gevoel af…

Herken je dit?

✔️Je bent best hard voor jezelf. Voor ieder ander sta je liefdevol en empatisch klaar, maar zelf durf jij niet zomaar kwetsbaar zijn. Je vriendinnen storten maar wat graag hun hart bij jou uit. Jij worstelt en piekert in stilte, in plaats van met hen te delen wat er in jou omgaat. Toch snak je vaak naar iemand die er echt voor je is.

✔️Hulp vragen? Ho maar. Jij knapt je zaakjes wel zelf op. Je vraagt niet om hulp, je doet het zelf wel. Maar als je heel eerlijk bent, voelt dat best eenzaam.

✔️Je mist diepe verbinding, zowel in je liefdesrelatie als in je vriendschappen en op je werk. Nooit voel je je echt veilig in een relatie en durf je helemaal jezelf te zijn. Als er iets misgaat, krimp je in elkaar. Natuurlijk ligt het aan jou, je voelt je overspoeld door gevoelens van schuld en schaamte en blijft daarin hangen. Je hebt het gevoel dat iedereen vooruit gaat behalve jij. 

✔️Nu begrijp je waarom je het zo extreem goed wilde doen voor je eigen kinderen. Waarom je je heilig had voorgenomen dat je er altijd, altijd, voor ze zou zijn, waarom ze bij jou altijd een veilig plek zouden moeten vinden, waarom je ze jarenlang altijd ‘s nachts bij jou in bed nam als ze bang waren, waarom het schuldgevoel of je het wel goed genoeg deed altijd op de loer lag (en als je heel eerlijk bent nog steeds op de loer ligt). Onbewust wou je ze de pijn niet aandoen die je zelf heb gehad, al had je dat niet eens door.

✔️Er is altijd een gevoel van leegte, wat je ook doet. Op een gegeven moment heb je maar aangenomen dat dat erbij hoort en ben je doorgegaan in de waan van de dag. Nooit heb je je bewust gerealiseerd dat dat gevoel van leegte al je hele leven met je meeloopt. Het zou weg moeten kunnen weet je nu, maar het gaat maar niet weg. 

✔️Het is niet zo dat je nog nooit coaching of iets dergelijks hebt gehad, of mindset dingen hebt geleerd. Maar potverdorie en nu dan? Je snapt waar het vandaan komt, je hebt allerlei innerlijk werk gedaan, maar het gevoel van leegte is er nog steeds. Hoe kom je hier ooit van af?

Je herkent bovenstaande en vertelt jezelf misschien ondertussen dat het allemaal niet zo erg is. Je hebt tenslotte geen levensbedreigende ziekte en je gaat hier ook niet dood aan. Dat is nu precies wat je je hele leven al aan het doen bent! Jezelf klein en onbelangrijk maken.

Wat je nu doet is dat wat je met de paplepel is ingegoten: jouw emoties onbelangrijk maken, ze negeren, je in jezelf terugtrekken, als een wandelend hoofd rondlopen dat alles en iedereen toch zo goed begrijpt. Ondertussen negeer je de signalen van je lichaam. Pijntje hier, dingetje daar, och dat gaat wel weer over. Dat gevoel van leegte: och dat is snel genoeg gevuld met een groot stuk chocola, een glas wijn, bingewatchen en als je oeverloos op je smartphone scrollt hoef je toch lekker nergens bij stil te staan? Heerlijk toch al die verdovende middelen?

Je vergeet één ding: je kan een elastiekje maar net zo lang rekken totdat het breekt. Waar je op afstevent is nu net precies wat je níet wilt: het gevoel van leegte wordt steeds intenser. Partner, je vriendinnen, je kinderen, je collega’s waar jij zo graag verbinding mee wilt, ze raken steeds verder van je verwijderd. Verbinding maak je immers niet met je hoofd, maar met je hart. Je gaat steeds meer verdovende middelen nodig hebben, de kilo’s vliegen eraan, de wijn, het bingewatchen of shoppen wordt onweerstaanbaar, je kan je smartphone eigenlijk nooit écht meer wegleggen. Blinde paniek als je dat ding kwijt bent.

Feelings burried alive never die. Als jij ze nu niet aankijkt, knallen ze vroeg of laat keihard in je gezicht, ga je keihard onderuit. Blijf je daarop wachten? Of druk je op de knop hieronder om een gratis ‘Nu is het Mijn tijd’ sessie aan te vragen? Ik zou het wel weten!