Station Grosseto, ik stap in de trein naar Rome Fiumicino en van daaruit vlieg ik weer naar huis in Nederland. Gemengde gevoelens, zoals altijd. Partir ç’est mourir un peu, zeggen de Fransen: een afscheid is een beetje sterven. Nu ben ik gewoon een nuchtere Zeeuwse, zó erg is het dan ook weer niet zouden wij zeggen 😉 Maar toch… toch is het elke keer weer even schakelen van het leven in Italië naar mijn leven in Nederland. Ik laat veel achter… gelukkig is er ook veel om naar terug te keren.
Een afscheid voor lang…
Het is wel een week die in het teken staat van afscheid nemen. Nog maar een paar dagen eerder stapte mijn middelste dochter met haar 3 kinderen in precies dezelfde trein, dezelfde wagon dan ook nog! Dat was een afscheid voor maar liefst een half jaar…
De wijde wereld in
Het was wel een heel mooi plaatje. Van groot naar klein stonden ze met z’n 3-tjes hand in hand op de trein te wachten: mijn kleindochtertje van 9, samen met haar zusje van 6 en broertje van 3. Ze trekken letterlijk de wijde wereld in, ze gaan samen met hun papa en mama op wereldreis.
We maken er een feestje van
We maken een klein feestje van het afscheid, zoals we voor de kinderen altijd van elk afscheid een feestje maken. Zij hebben helemaal niets aan de gemengde gevoelens van oma. Daar hoef ik hen niet mee te belasten.
Tja en dan…
Tja en wat doe je dan met die gemengde gevoelens? Er is een tijd geweest dat ik er heel goed in was ongewenste gevoelens te onderdrukken. ‘Zo van stel je niet aan, de wereld vergaat niet’. Dat doe ik nu toch ietsje anders. Practice what you preach. Ik kan toch maar moeilijk mijn mensen in mijn praktijk leren alle gevoelens toe te staan en te door-gaan en ze dan zelf gaan lopen onderdrukken.
Er is geen goed of slecht aan
In wezen zijn er ook geen goeie of slechte emoties, gewenste of ongewenste emoties. Dat labeltje plakken we er zelf op. Als er iets fijns gebeurt ben je blij en dan ben je heel blij dat je blij bent. ‘Ah zo zou ik me altijd wel willen voelen!’. Maar als er verdriet is, is dat ook niet zonder reden. ‘Verdriet is de prijs die je betaalt voor liefde’ heb ik ooit eens ergens gelezen. Hoe waar is dat. Als een afscheid je niet zou raken, hoeveel geef je dan eigenlijk om de persoon waar je afscheid van neemt? Dan maakt het in feite geen fluit uit of ze wel of niet in je leven zijn.
Je komt heel snel weer bij liefde uit
Het mooie is, als je je verdrietige gevoelens de vrije teugel geeft, kom je al heel snel weer bij de gevoelens van liefde uit. En dat geldt niet alleen bij een afscheid zoals hierboven beschreven, maar ook bij het grote afscheid, als iemand door de dood van je wordt gescheiden.
The good, the bad and the ugly
Jezelf toestaan alle gevoelens en emoties te voelen, the good, the bad and the ugly, maakt je gevoelsleven zoveel rijker. Maakt je leven zoveel rijker.
Ze doen het gewoon!
Toen mijn dochter een jaar geleden de plannen voor hun wereldreis aankondigde vond ik het geweldig stoer, super dat ze hun dromen leven! Tot ik me realiseerde dat ik ze dan echt een half jaar niet zou zien, dat er dan een andere dochter terug zou komen, een andere schoonzoon en andere kleinkindjes. Mijn maag draaide even om. Maar ja, ze zijn niet op de wereld om mij gelukkig te maken, ze zijn op de wereld om hun eigen leven te leiden, om hun eigen dromen achteraan te gaan en hoe mooi is het dat ze dat letterlijk en figuurlijk doen!
Je wordt er zoveel rijker van
Ook de laatste oppasdag was er eentje met flinke gemengde gevoelens. Keer op keer op keer heb ik die de ruimte gegeven. Het mocht er allemaal zijn. En dat vertel ik je niet zo van hé hé zie mij nou, dat vertel ik omdat als ik dat kan jij dat ook kunt. Dat is wat ik iedereen in mijn praktijk leer en geloof me werklijk iedereen komt er als een rijker mens uit.
Rijk, rijk en nog eens rijk
Rijker in de zin van gevoelsleven. Rijker in de zin van veel meer van het leven kunnen genieten. Rijker in de zin van stoppen met vechten met feiten die je toch niet kunt veranderen. Rijker in de zin van stoppen met in je achteruitkijkspiegel leven, stoppen met gevoelens en emoties uit het verleden maar blijven herkauwen en zo het verleden op de toekomst blijven plakken. Rijker in de zin van vooruit gaan en genieten van alle moois wat het leven te bieden heeft.
Gelukkig heb je de keuze
Zijn met wat er is. Het klinkt zo simpel. Het is ook simpel. Het is alleen niet altijd eenvoudig, omdat we van nature pijnvermijdende wezens zijn en ons overlevingsbrein alles doet om ons bij pijn weg te houden. Gelukkig hebben we ook wat nieuwere hersenonderdelen waarmee we een andere keuze kunnen maken. Waarmee we ons overlevingssysteem kunnen vertellen dat we niet doodgaan aan pijn of verdriet. Dat we daardoorheen kunnen en er steeds weer een beetje sterker uitkomen.
Op die manier rek je je comfortzone steeds weer wat op en slaat je overlevingssysteem steeds minder snel op hol. Dan wordt het steeds natuurlijker om elke emotie, elk gevoel te nemen voor wat het is. Het wonderlijke wat er dan gebeurt: dan ebben ze zachtjes weer weg. Het enige wat ze willen is gezien worden en dan verdwijnen ze weer.
Gelukkig
En zo kan ik de ene dag weemoedig van het afscheid in de trein zitten en de volgende dag weer genieten van al het moois wat het leven óók laat zien. Ja het is even schakelen na bijna 10 jaar vrijwel wekelijks een oppasdag. Én ja gelukkig heb ik ook zelf een prachtig leven opgebouwd en zit ik niet te wachten tot een ander mij gelukkig komt maken. Jij ook? Of kan en wil je nog wel wat stappen maken? Je weet me te vinden! mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu
