Ze kon niet vechten, dan werd ze neergeschoten.
Ze kon niet vluchten, dan zou het prikkel-schrik-draad haar elektrocuteren.
Ze kon ‘bevriezen’ door alle gruwelijkheden, martelingen, vernederingen. Door de afschuwelijke constant rokende schoorstenen van de ovens waarin haar medegevangenen werden verbrand en waarin ze zelf ook elk moment kon belanden. Dat deed ze niet.
Er is nog een optie
Vechten, vluchten, bevriezen: dat zijn de 3 reacties waarmee we als mens instinctief reageren op gevaar, op vreselijke gebeurtenissen. Edith, een meisje van 16 jaar, ontdekte in Auschwitz een vierde optie. Daarmee hield ze zich staande in deze onvoorstelbaar afschrikwekkende omgeving.
Zo heb je geen leven meer
We leven nu in een bijzondere tijd. Een gekke tijd. ‘De vijand’ is geen oorlog maar een virus. Je ziet het niet, je hoort het niet, maar het kan zomaar toeslaan. Als je deze denkpiste blijft volgen, kan de angst je naar de keel grijpen en heb je geen leven meer.
Dit helpt niet
Over alle corona-maatregelen is en wordt heel veel gezegd en geschreven. Je kan je hele dagen suf lezen en suf piekeren als je dat wit. De vraag is of je er iets mee opschiet.
Je kan ertegen vechten. Dat kost je je gemoedsrust, je kunt op den duur niet meer helder nadenken en je ondergraaft je immuunsysteem ermee. Bovendien is de vraag wat het oplevert.
Vluchten dan? Dat is geen optie want het virus is over de hele wereld verspreid.
Bevriezen dan? Lamgeslagen door het leven gaan? Dan overleef je, maar leef je niet echt.
Heel graag deel ik de vierde optie met je
De optie die Edith, het meisje van 16 dat gedwongen werd om voor Mengele te dansen, ontdekte. Deze optie hielp haar Auschwitz te overleven. De dagelijks verplichte douches bijvoorbeeld. Je wist nooit of er water of gas uit de douchekoppen zou komen. Je wist nooit of de linker rij je de dood in stuurde en rechts betekende dat je bleef leven, of andersom. Edith overleefde de vele selectierijen, strafkampen en de dodenmars.
Ontsnappen door je gedachten
Dat wat in jouw hoofd zit, in jouw gedachten, is van jou. Niemand kan dat ooit van je afnemen. Al ziet je buitenwereld er op dit moment niet uit zoals je zou wensen, je hebt altijd de keuze hoe je erover wilt denken en hoe je ermee om wilt gaan. Dat was de vierde optie die Edith ontdekte: mijn gedachten zijn van mij en die kan niemand van mij afpakken.
Als je je gedachten gebruikt om op een alternatieve manier te reageren op de buitenwereld, heb je ineens heel wat extra mogelijkheden.
Je kunt ontsnappen IN je eigen gedachten
Welk perspectief kan je je zelf in gedachten geven? Edith trok zich steeds weer op aan de gedachte ‘dit gaat voorbij, straks is de oorlog voorbij en dan kijk ik weer in de ogen van mijn geliefde’. En aan haar zusje voor wie ze er no matter what wou zijn. Altijd.
Je kunt ontsnappen AAN je eigen gedachten
Na de bevrijding bleek de vrijheid voor Edith, en voor vele anderen met haar, helemaal niet zo vrij te voelen. Ze werd gekweld door nachtmerries, door onverwachte schrikreacties, keer op keer de verschrikkelijke gebeurtenissen herbeleven. Ze durfde amper de straat op.
Gaandeweg ontdekte ze dat vrijheid niet alleen door tralies, hekken en bewakers wordt bepaald. Ook al was de oorlog allang voorbij, de kwelgeesten bleven in haar gedachten langskomen – totdat ze besloot om haar angsten recht aan te kijken. Om de confrontatie aan te gaan. Daar ontstond het bevrijdende besef dat je ook hier weer kunt kiezen. Je gedachtenwereld is van jou. Je hoeft niet elke gedachte te volgen, je kan kiezen om de gedachte te laten gaan en iets anders te denken.
Je kunt ontsnappen aan de gevangenis van je eigen gedachten
Iedereen zit op een bepaalde manier geestelijk gevangen. Je kunt kiezen: treed je op als je eigen gevangenisbewaarder? Of besluit je om je eigen bevrijder te zijn?
Echte vrijheid zit in je hoofd
Je kan er niet voor kiezen om een leven te leiden dat vrij is van pijn en verdriet. Dat zou ik je heel graag beloven, maar dat is nu eenmaal niet zoals het leven in elkaar steekt. Je kunt er wel voor kiezen om vrij te zijn, om te ontsnappen aan het verleden, ongeacht wat je hebt meegemaakt. Je kunt ervoor kiezen om dat wat mogelijk is, te accepteren.
Mijn inspiratie voor dit blog haalde ik uit DE KEUZE, geschreven door dr Edith Eva Eger. Dit boek heeft een geweldige indruk op me gemaakt.
De valkuil
Als je dit blog hebt gelezen, of als je het boek hebt gelezen, val dan alsjeblieft niet in de voor de hand liggende valkuil. De valkuil om je eigen pijn, dat wat jij hebt meegemaakt, te bagatelliseren. Of om jezelf te onderuit te halen omdat je je verloren, geïsoleerd of bang voelt vanwege de uitdagingen in je leven, terwijl dit zestienjarige meisje zo veel gruwelijkers heeft meegemaakt. Dan kies je namelijk (nog steeds) voor de slachtofferrol.
Het is absoluut niet de bedoeling dat je dit leest en dan zegt: “dat waar ik mee zit stelt vergeleken met haar niks voor”.
Nee, lees het en zeg: ‘als zij het kan, kan ik het ook!”
Wat doet dit blog met jou? Wil je dat hieronder met mij delen? 🍀
