Vorig jaar ontmoette ik haar* voor het eerst. Ik stond op een beurs in Goes. Ik had mijn mooie hemelsblauwkleed over mijn tafel gedrappeerd en er stond een vaas met mooie verse roze tulpen op tafel. Verder al mijn attributen om mijn plekje er zo aantrekkelijk mogelijk uit te laten zien. Er lag ook een waaier met kaartjes waaruit de bezoekers er eentje konden kiezen, gewoon als inspiratie voor de dag. Én het zijn altijd hele fijne gespreksstarters. Op die manier raakte ik ook met haar in gesprek. Ze was een van de eersten die mijn stand passeerde. ‘O mag ik zomaar een kaartje trekken? Is dat gratis?’ ‘Jazeker is dat gratis, er kies maar eentje uit!’
En zo raakten we aan de praat
Ze was op zoek, vertelde ze, maar ze had eigenlijk geen idee waarnaar en of dit wel de juiste plek was om het uberhaupt te vinden. Een eindje verderop stond een hele grote stand met prachtige edelstenen. Die had sowieso haar aandacht getrokken: ‘Niet dat ik er verstand van heb hoor, maar ik vind die edelstenen gewoon zo mooi’. Haar oog werd ook getrokken naar de beauty bij mij op tafel: een enorme brok rozenkwarts van 5 kg. Mijn favoriete edelsteen die al bijna 25 jaar met mij meereist.
Ze vertelt verder
‘Eigenlijk heb ik niets te klagen. We hebben het goed, mijn kinderen doen het goed en zijn eigenlijk al aan het uitvliegen. Mijn partner is druk in zijn werk, dat is wel zo, maar hij doet het werk wat hij werkelijk het allerliefste doet. Ik heb hem daar altijd met alle liefde in ondersteund. Een tijd lang letterlijk met hand en spandiensten, maar ook door te zorgen dat thuis alles op rolletjes liep zodat hij zijn handen vrij had. Het is ons allemaal echt niet aan komen waaien hoor en we hebben ook best het een en ander meegemaakt, familie gedoe ook, je kent het wel. Maar we hebben eigenlijk niets te klagen’. ‘En jij zelf?’, vraag ik. Meer hoef ik niet te zeggen of te vragen, ze vertelt alweer verder.
Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen
‘Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen’, gaat ze verder. ‘Het is alsof er een soort leegte in mij is waar ik de vinger maar niet op kan leggen. Ik heb echt lieve leuke vriendinnen, maar op een of andere manier heb ik het gevoel dat ik er toch niet echt bij hoor. Dat is toch raar! We kennen elkaar al zolang en hebben al zoveel leuks samen gedaan! M’n werk, hmmm daar word ik echt wel gewaardeerd, maar om nu te zeggen dat ik mijn passie leef… nee dat ook weer niet.’
Zo ontvouwt haar leven zich voor mijn ogen
We praten verder en zo zie ik haar leven zich voor mijn geestesoog ontvouwen. Ze vertelt over vroeger. Over haar ouders die alles voor hun kinderen over hadden: ‘Ze waren echt heel zorgzaam, ik kom uit een gewoon normaal gezin hoor! Alleen boosheid was wel een dingetje, daar waren mijn ouders echt niet van gediend, dan werd ik naar mijn kamer verbannen en zat ik daar in mijn eentje in machteloze woede te huilen. Over boosheid gesproken, eigenlijk voel ik nu ook steeds vaker boosheid. Zomaar, ik weet eigenlijk ook niet waarom’.
Het wordt steeds duidelijker
Hoe meer ze vertelt hoe duidelijker het voor mij wordt: emotionele verwaarlozing. Nou dat vindt ze wel heel erg heftig klinken. Ik leg uit dat emotionele verwaarlozing niet hetzelfde is als emotionele mishandeling. Dan is het juist de bedoeling om jou te kwetsen. Bij emotionele verwaarlozing gaat het erover wat er juist níet was. Je niet gezien en gehoord voelen, terwijl je ouders echt wel hun stinkende best deden. Nou genoeg stof tot nadenken. Na nog een paar hartelijke woorden nemen we afscheid en loopt ze verder naar de kraam met edelstenen.
We spoelen even door naar 2024
Ondertussen heeft zij, ja nog steeds diezelfde lieve vrouw die ik op die beurs in Goes sprak 😉 het Vitaal & Lichter Leven Programma bij mij doorlopen. En ik kan je verzekeren, het is nu een totaal andere vrouw. Ze straalt! Als er iemand is die geniet van het leven dan is zij het wel. Samen met haar partner heeft ze een frisse wind door hun relatie geblazen, ze zien elkaar weer écht. Sinds ze met haar vriendinnen deelt wat er werkelijk in haar omgaat voelt ze de verbinding, waar ze zo enorm naar verlangde, wel. Het heeft sowieso de band in haar vriendenkring enorm aangetrokken en het mooie is, ze zijn er allemaal zo blij mee.
Passies of concessies?
Ondertussen heeft ze ook ontdekt dat je passie niet iets is waar je op een zondagochtend mee wakker wordt, maar ze heeft hem wel degelijk via het Lichter Leven Programma gevonden. Stap voor stap totdat ze gaandeweg zag: maar wacht es even, er zijn heel veel gebieden in je leven waarin je je passie kunt leven. Dat is helemaal niet één ding op één vlak. En zo ontstond de blauwdruk hoe zíj wilde leven en nu dus ook leeft. Dag concessies welkom passies. Mèn dat voelt een heel stuk gelukkiger!
Waar zien wij elkaar?
Klinkt dit allemaal zó herkenbaar voor jou? Elke dag weer die leegte waar je zó klaar mee bent! Dan kan je een paar dingen doen: wachten tot je mij in het wild tegen komt: bijvoorbeeld als ik weer op de beurs in Goes sta (11 mei, duurt nog even 😉) en een goed gesprek aan gaan. Of nú de koe bij de hoorn pakken, hier reageren en een afspraak inplannen. Is dat gratis? Jazeker is dat gratis.
Nee is ook een antwoord
Dan kunnen wij het er eens over hebben of mijn Vitaal & Lichter Leven Programma bij jou past. Als groepstraject: klein groepje, 4 tot 6 deelnemers, op een prachtige locatie in Middelburg, start na de zomervakantie.
Of je kan na de meivakantie 1-1 in dit programma stappen.
Je kan ook gewoon nee zeggen, het is maar net hoe diep jij die leegte elke dag opnieuw weer voelt, het is maar net hoe graag jij je nu eindelijk wel eens een keer echt verbonden met je dierbaren wilt voelen. Het is maar net hoe graag jij je even nu eindelijk eens in jóuw richting wilt sturen.
*Dit blog is met toestemming van mijn cliënt gepubliceerd.
