Dát zou ik nóóit doen!
Dat zei iedereen in mijn omgeving toen ik mijn Nature Quest aankondigde. Nou ik dacht er vorig jaar precies hetzelfde over, sterker nog: ik verklaarde iedereen voor gek die dat deed. Wie gaat er nu vrijwillig een paar dagen en nachten zonder eten en telefoon het bos in!  Afgelopen weekend deed ik het. En ik leerde iets wat ik graag met je deel.

Daar loop ik dan door het bos

Ik sjouw een rugzak mee die ongeveer de helft van mijn lichaamsgewicht weegt. In mijn armen 6 flessen van anderhalve liter water. Ik heb lamme armen en moet onderweg een paar keer stoppen. Na 20 minuten kom ik aan: in het basiskamp welteverstaan. De uitdaging moet nog beginnen! Ik ga op Nature Quest.

We krijgen de laatste instructies

Mijn 6-pack water is ondertussen aan flarden. ‘Volgende keer moet ik dit anders doen”, schiet door mijn hoofd. Volgende keer!? Eerste maar es deze keer doen Marie-José. Hoe krijg ik nu in hemelsnaam al dat water mee!? Niet bij stilgestaan dat die 6-packs niet bedoeld zijn om mee door een bos te sjouwen.

En dan het bos in!

In groepjes van 10 en onder begeleiding. We krijgen een bosperceel toegewezen waar we ons plekje kunnen zoeken. Uit het zicht van elkaar. Ik heb wel een bos-buddy: je weet van elkaar waar je zit en je past een beetje op elkaar. Dwz in het geval je het niet meer ziet zitten en terug naar het basiskamp wilt (of in geval van nood) licht je eerst je buddy in. Verder is het de bedoeling dat je het in je eentje rooit.

Ik vind een perfecte plek voor mijn hangmat

Tussen twee berken. Want ik ga absoluut NIET op de grond liggen! Als ik ergens van gruw is het wel van die insecten die op en over je heen kruipen. Ik waad 15 meter door kniehoge brandnetels en dan blijken er tussen de berken een klein boompje en heel veel bramenstruiken te staan. Chips! Hier kan geen hangmat hangen.Wat nu? Weer terug door brandnetels (met al dat water en die loodzware rugzak) op zoek naar een andere plek. Ik zie alleen maar kerstbomen. Nou daar kan je geen hangmat aan hangen. De moed dreigt me in de schoenen te zakken, maar mijn bos-buddy zegt: “kom op, we vinden wel een mooi plekje”. En jawel: even later komen we bij een groepje loofbomen. We vinden allebei een mooi plekje op een meter of 7 afstand van elkaar. We wensen elkaar nog een keer veel succes en

De uitdaging kan beginnen:

in je eentje 3 dagen en 2 nachten zonder eten, telefoon, boeken, schrijfgerei of wat dan ook in het bos verblijven, onder het motto ‘wat blijft er van je over als je niets meer hebt?’

Eerst mijn hangmat

De grootste uitdaging van deze Nature Quest vind ik het ophangen van mijn hangmat en het installeren van mijn tarp (afdakje). Nou ja ik heb alle tijd, het is nog láng niet donker. En ik heb, hele slimme tip van mijn collega, spanbandjes mee 😉 dus die hangmat hangt binnen de kortste keren. Dan komt er een mededeelnemer stilletje naar me toe en fluistert: “wil je me alsjeblieft helpen? Ik krijg mijn hangmat niet opgehangen”. Ik kan geen garantie geven maar loop mee, in gedachten alle YouTube-knopen-leg-fimpjes afspelend die ik tot in den treure heb bekeken. Wonder boven wonder lukt het en hangt haar hangmat stevig aan de boom. Wow….Ze is me eeuwig dankbaar, en dat begrijp ik heel goed, want ze is net zo’n fan van insecten als ik 😉

Terug naar mijn eigen stekje en aan de slag met mijn tarp

Het lukt ook hier om de juiste knopen te leggen en de haringen in de grond te krijgen. Hij staat als een soort tentje, maar hoe kom ik er nu in??? Owwwww, breder zetten! Geduldig trek ik de haringen weer uit de grond, snij met mijn zakmes langere lijnen (dankjewel dankjewel schoonzoon voor het lenen van jouw geweldig uitrustiing!) en duw de haringen opnieuw in de grond. Yes!!! Hij staat. “Zo, nu heb ik wel wat lekkers verdiend”, gaat er door mijn hoofd. O nee, ik heb niks mee natuurlijk. Weet je wat, ik zal die ahornsiroop eens proeven die we mee moesten nemen. Ik heb geen idee hoe dat smaakt. Maar die ahornsiroop, samen met citroenen, doe je in je water tegen de ‘hongerklop’ die je kan overvallen. Hmmm, dat spul is best lekker.

Dat flesje is mijn nieuwe beste vriend!

Grinnikend in mezelf stel ik vast dat ik nu al drie nieuwe beste vrienden heb: mijn hangmat, mijn tarp en mijn flesje ahornsiroop. Ik ga mijn hangmat eens uitproberen. Mijn lijf voelt moe, het begint zachtjes te regenen. Ha ha! Missie geslaagd: met droog weer de boel opzetten. Ik blijf lekker liggen en val rustig in slaap. Als ik wakker word controleer ik mijn boeltje nog even, het ziet er allemaal goed uit. Een tip was ook: markeer je plek op een of andere manier. Met alle takken die er liggen maak ik een hele grote cirkel. Zo. Dit is mijn plek voor deze dagen en daar komt niemand in, nog geen teek! (en die heb ik dan ook niet gezien). Het gaat weer regenen en ik verdwijn weer in mijn hangmat.

“Alles wat je nodig hebt zit in je”

Dat is ons verteld bij de instructies. En “TRust” in de dubbele betekenis, vertrouw en rust (als je de letter T weghaalt). Ik ga in gedachten na wat ik nog zou moeten doen. Mijn telefoon heb ik niet bij me. De belangrijkste mensen in mijn leven, mijn dochters, weten waar ik ben en hebben het noodnummer. Verder geen computer of weet ik veel wat, lekker rustig eigenlijk. Ik ontspan, zie de zon ondergaan door het puntje van mijn tarp en breng de avond en de nacht veel slapend door. Het is niet eens stikdonker die nacht, zie ik en hop val weer in slaap. Heerlijk mijn 365 muts op mijn hoofd, lekker warm!

‘s Nachts valt de regen met bakken uit de lucht

‘s Ochtends, ver in de ochtend aan de stand van de zon te zien, is het droog en lekker weertje. Ik maak mijn uitstapje naar de Dixie. Als ik terug ben begint het weer te regenen. Ik neem mijn shots ahornsiroop, flink veel water en ga weer in mijn hangmat. Ik heb besloten dat ik geen zin heb in een ‘hongerklop’ in de vorm van hoofdpijn of duizeligheid dus neem uit voorzorg gewoon geregeld een slok ahornsiroop. Tot mijn grote verbazing heb ik helemaal geen honger. Blijkbaar kan je je hersen daar dus gewoon op instellen.

‘Wat blijft er van je over als je niets meer hebt?’

Mijn eerste gedachte: een heleboel! De vluchtelingen van Lesbos of andere rampgebieden in de wereld zouden goud geven voor mijn uitrusting!

Zaterdag is een slaapdag met veel heel veel regen. Ik heb geen kou. Mijn skibroek en extra trui heb ik niet nodig. Op de valreep heb ik een oude wollen deken in mijn rugzak gestopt. Kon er nog nèt bij! Het is de deken die mijn moeder meer dan 50 jaar geleden heeft gekocht en toen vol trots op mijn nieuwe bed legde. Geel met blauw geruit. Nu is tie de perfecte isolatie onder mijn slaapzak 😊

Zaterdagnacht is stik stik donker

Ik zie letterlijk geen hand voor ogen, dus kan ze dan net zo goed dichtdoen. Het is een nacht van dromen wakker, dromen wakker, dromen wakker enzovoorts. Ik verbaas me erover hoe veilig ik me voel. Vroeger was ik doodsbang in het donker. Ik was bang voor kinderlokkers, voor spoken, voor enge mannen, noem maar op. En hier lig ik dan in mijn uppie in het bos. De tijd glijdt voorbij. Toevallig las ik voor deze Nature Quest een stuk over tijdsbeleving (daar ga ik nog een blog over schrijven). Heel in het kort komt het erop neer dat je tijdsbeleving IN je zit en niet buiten je.

Als je weerstand biedt duurt de tijd een eeuwigheid

Als je erin meegaat, voelt het als go with the flow. Die heb ik in mijn oren geknoopt. En zo voelen deze dagen in het bos als go with the flow. Zondagochtend: weer regen. Ik blijf maar lekker liggen dan. Als het droog is stap ik uit mijn hangmat, poets ik mijn tanden en was ik mezelf het ijskoude water uit de flessen die ik zo moeizaam heb meegesleurd.

Aan de stand van de zon te zien is het een uur of 12. Nog maar een paar uurtjes en dan komen ze ons alweer uit het bos halen. Ik ga mijn boeltje alvast een beetje organiseren en dan wordt er aan mijn tarp ‘geklopt’; daar staan 2 coachen van 365 dagen succesvol, de club met wie ik dit avontuur aanga. Gezien de weersomstandigheden vinden ze het wel best zo en komen ze ons uit het bos halen.  Jeetje dat is snel! Petra, een van de coaches, maakt nog en paar foto’s en dan is het opbreken en wegwezen.

Ik voel me apetrots dat ik dit heb gedaan

Ik ben helemaal geen kampeerder. Mijn kampeerervaring is van vroeger met mijn ouders mee en 1x met mijn man en zusje naar Zuid Frankrijk met een grote zware tent. Mijn belangrijkste taak was in beide gevallen: de tentstokken vasthouden, verder zorgden mijn vader of Jan (mijn man) wel dat de boel overeind kwam en overeind bleef.

Verder was ik altijd bang

Bang dat er ‘enge beesten’ in mijn slaapzak waren gekropen. Voor het slapengaan had ik samen met mijn jongste zusje een vast ritueel: we schenen met onze zaklamp in onze slaapzakken en riepen in ons plat Zeeuws: “kom tur mèr uut!!” (= kom er maar uit)

En nu? Niks van dat alles

Ik heb toch maar mooi in mijn eentje mijn boeltje opgezet en nu ik dit schrijf bedenk ik dat ik mijn zaklamp niet eens heb gebruikt, laat staan dat ik mijn slaapzak op enge beesten heb gecheckt. Die waren er trouwens ook niet, het enige wat ik voorbij heb zien komen waren 3 nieuwsgierige spinnetjes die over de rand van mijn hangmat kropen. Vriendelijk maar gedecideerd heb ik ze gelijk weer weggestuurd. Ik bedank mijn plek voor de veiligheid die ze mij 3 dagen en 2 nachten heeft geboden. De 2 flessen water die ik over heb doneer ik met alle liefde aan het bos en kieper ze leeg over mijn plekkie. Daar heb ik genoeg mee gesjouwd!

Ik dacht dat ik het nooit zou doen en ik werd voor gek verklaard

En toch heb ik het gedaan. Benieuwd naar wat het me zou geven. “Alles zit in je”: als ik dat nog niet wist dan weet ik het nu wel heel zeker. Alles zit in je: alles wat je tegenhoudt én alles wat je nodig hebt. Jij kiest naar welke van de twee je luistert. Ik kan je verzekeren dat als je leert te luisteren naar ‘alles wat je nodig hebt’, dat er dan een ongekende wereld van (zelf)vertrouwen voor je opengaat 🍀

Welke uitdaging ga jij uit de weg? Wil je dat hieronder met mij delen? 🍀