Een onverwachte vraag (en irritánt!)

Láng geleden kreeg ik totaal out of the blue de vraag voorgeschoteld: “waar loop jij eigenlijk voor weg?” We hadden we bezoek van een vriend die zwaar in de emotionele problemen zat. Bij ons was iedereen welkom, dat is trouwens nog steeds zo, en hij kwam nogal eens zijn verhaal doen. Zijn leven lag compleet overhoop, dus een luisterend oor was hem zeer welkom. 

Op een avond bleef hij maar aandringen

“Waar loop jij eigenlijk voor weg?”, bleef hij maar vragen. Ik antwoordde: “ik loop helemaal nergens voor weg”. En hij nog maar weer es een keer: “Waar loop jij nou eigenlijk voor weg?” Ik had geen idee wat hij bedoelde en raakte eerlijk gezegd ook een beetje geïrriteerd, want hij ging nog een poosje door: “Nou je kan niet gelukkig zijn want je bent veel druk met van alles, je hebt een baan, 3 kleine kinderen, je doet vrijwilligerswerk, loopt achter iedereen aan, je bent voor school bezig en de kerk en je zit op koor, uitjes met je vriendinnen, je bent nooit thuis, je bent altijd de hort op” (net alsof hij dat zou weten…) “Waar loop jij nou eigenlijk voor weg?” 

Nou ik had echt geen idee waar hij het over had 

Ik was zelfs beledigd. Híj was degene wiens derde relatie naar de filistijnen was gegaan, ik zat niet in de emotionele shit. Ik had een lieve man, lieve kinderen, een hartstikke leuke baan, lieve vriendinnen en mijn vrijwilligerswerk bracht mij ontzettend veel. 

Van de week zat er iemand bij mij aan tafel

Ze kwam voor een kennismakingssessie. Ze was benieuwd, wie is nou die Marie-José? Ze had al zoveel, gelukkig positieve 😉, verhalen over mij gehoord, zoveel filmpjes op fb van mij bekeken, ze wou wel eens kennismaken en zien of ik wat voor haar kon betekenen.

En wat denk je dat ik aan haar vraag?

Ja precies, ik vroeg, in iets andere bewoordingen: “Waar loop je voor weg? Wat wil of durf je niet aan te kijken?” 

Ik kon het eigenlijk al een beetje invullen 

Ik geef voor zo’n kennismakingsgesprek altijd een korte vragenlijst. Haar antwoorden waren zo mogelijk nog korter dan de vragen. De antwoorden kwamen allemaal op hetzelfde neer: het ging niet over haar, het ging altijd over een ander, over haar dierbaren. 

Ze was zichzelf kwijt

Ondertussen ben ik in de loop der jaren natuurlijk ook een beetje wijzer geworden en één blik op dat vragenformulier, op haar antwoorden, en ik zag dat zij volledig van zichzelf weg was. Een wijze vrouw overigens, want op het moment dat ik het aankaartte gaf zij toe dat het eigenlijk ook wel zo was. “Ik doe dat zo graag, ik kan niet anders. Het doet me ook zoveel pijn als een ander verdriet heeft”. Dat begrijp ik helemaal en tegelijkertijd ging ze daarmee volledig voorbij aan haar eigen verdriet en wat zij zelf nodig had. 

Zelf zag ik het destijds ook niet zo

Ik had 30 jaar geleden totaal geen idee benul of ik ergens voor wegliep. Het woord ‘nee’  stond gewoon niet in mijn woordenboek. In stond altijd klaar en ik sprong altijd op en in waar ik maar kon. Dus ja als er dan 5 avonden in de week zijn die je kunt vullen met clubs, vergaderingen, trainingen, wat doe je dan? Ik zei pas nee als die 5 avonden in mijn agenda vol waren geschreven. Dan kon het echt niet (zelfs ik kon niet op 2 plaatsen tegelijk zijn 😉) Het kwam gewoon niet in mijn hoofd op om gewoon eens een kruis in mijn agenda te zetten als in ‘die avond is voor mij’. Ik nam wat er overbleef. 

Nu doe ik dat heel anders 

Nu begin ik met kruizen te zetten: die dag is voor mij. Die weken ben ik vrij. Dan ben ik er niet. Dan ga ik naar Italië (jawel die tijd komt echt weer!) en daaromheen plan ik mijn werk en andere activiteiten. Ik ben er heel graag en met heel veel liefde voor mijn allerliefsten en de mensen die ik mag coachen. En dat is wat ik jou ook zo graag gun. Wees er voor iedereen waarvoor je er met alle liefde wilt zijn, maar wees er in de eerste plaats voor jezelf. Want anders hou je het gewoonweg niet vol.

Hoe zat dat indertijd met mij?

Mijn overlevingsmechanisme had het ook bij mij totaal onbewust overgenomen. Op de eerste verjaardag van mijn oudste dochtertje hebben we ons zoontje na een zwangerschap van 25 weken verloren. Met de wijsheid van nu weet ik dat die pijn te groot was om te voelen. Ik ging door met mijn leven samen met mijn man en mijn dochtertje. Pas jaren later, toen we als gezin met zijn 5-jes waren gesetteld, kwam de trigger die het verdriet losmaakte. Mijn vriendin verloor haar dochter bij een auto ongeval. Bam! Toen pas drong de wrede werkelijkheid echt bij mij door: ik heb ook een kindje verloren.

Het leven, een mens, zit gelukkig ook ingenieus vriendelijk in elkaar: de pijn dringt pas volledig tot je door als je je veilig voelt en hem kunt dragen. En dan zijn er altijd mensen die jou daarbij willen helpen.

Zoek je een veilige plek om jouw verhaal te delen? Je mag mij altijd een bericht sturen. Je krijgt altijd antwoord 🍀