Ik voelde me steeds ongemakkelijker worden. Er was al veel voorbij gekomen die dag. Bekende dingen en ook veel nieuws waarin ik nog te leren heb (ja duh daarom zat ik juist hier) Maar plots gingen er een stel triggers af. ‘Ik lag er een tijdje uit’. Wat ‘ik lag er een tijdje uit’!? Info info en nog meer info. Tot slot van de dag even een flinke swipe op een heel groot scherm door de online leeromgeving en BAF, de gedachten tolden door mijn hoofd: “Wat doe ik hier in hemelsnaam? Hoe haalde ik het in mijn hoofd!? Hoe kwam ik er ooit bij dat ik dit zou kunnen leren! Dat ik een complete opleiding in mijn leven zou kunnen inpassen!? Examen!? Ahhhgrrrrr!!!!!”  De twijfel sloeg keihard toe.

De eerste hindernis

Begin deze maand, september 2022, ben ik aan een nieuwe opleiding begonnen: Transformatief Coachen & Traumahealing. Het was wel weer tijd om wat nieuws bij te leren en mijn weg wees naar deze opleiding. Ik kon me niet zomaar inschrijven: nee, ik moest er als het ware naar solliciteren met een kort videofilmpje. Dat was ook al een hindernis, maar vooruit, die was snel genomen, want ik wou dit toch wel heel erg graag! Ja ik was ‘aangenomen’ en toen moest ik nog 7 maanden wachten. De lichting van april zat vol dus ik kon in september pas van start. 

De hindernissen stapelden zich op

Na 7 maanden verheugen op al het moois dat op me lag te wachten, raasde er nu de eerste dag een enorme twijfel door me heen: waar ben ik aan begonnen! Angst ook: lukt dit wel allemaal! Weerstand ook nog: “ja dan kan jij wel een heel team om je heen hebben die van alles van jou kunnen opvangen, ik doe het wel allemaal alleen hè”. Kortom de theorie van hobbels op je weg liet zich in volle glorie in de praktijk zien.

Dit is tegenstrijdig

Op de weg van jouw groei kom je in jezelf van alles tegen dat jou van die groei wil weghouden. Huh denk je nu misschien, maar ik kies toch zelf voor die groei Ik kies er toch zelf voor om te willen veranderen? Dat klopt én toch stuit je op een bepaald moment in je zelf op weerstand.

Je slikt het gewoon voor zoete koek

Hoe zit dat? Er zit een mechanisme in jou dat ten koste van alles wil voorkomen dat jij verandert. Je hebt een bepaald beeld van jezelf dat de eerste jaren van je leven is gevormd. Tot je zesde levensjaar beschik je nog niet over het vermogen onderscheid te maken tussen welke informatie je niet wilt opnemen en welke wel. Simpel gezegd: je slikt alles voor zoete koek. Wat je hoort is per definitie waar voor jou (denk maar aan Sinterklaas, die bestaat gewoon). 

Kan je niets aan doen

Dat komt omdat het deel van je hersenen waarmee je kunt redeneren zich pas merkbaar vanaf een jaar of zes ontwikkeld. Tot die tijd sla je alles wat binnenkomt zonder filter op, daar kan je niets aan doen. Als kind neem je alle informatie van je ouders, opa’s, oma’s, ooms, tantes, leerkrachten, noem maar op gewoon over. Niet alleen wat je wordt verteld, ook gedachten, overtuigingen, emoties enz. Al die informatie zit in je persoonlijkheid en vormt je comfortzone. 

Je borduurt er gewoon op voort

Vervolgens neem je alles wat je verder in je leven aan kennis en ervaring tegenkomt wat resoneert met je comfortzone klakkeloos aan. Je borduurt er gewoon op voort. ’Als je voor een dubbeltje geboren bent, zal je nooit een kwartje worden’, is niet zomaar een gezegde, als je ouders die overtuiging hadden, zit die er bij jou ook ingeprogrammeerd. Net zoals ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’, of ‘dat is niet voor ons weggelegd’. Zo ontstaan hele sterke overtuigingen. Beperkende overtuigingen, want als je eraan vast blijft houden zal je nooit overvloed kennen, je nek niet boven het maaiveld uitsteken of een compleet ander pad dan je familie gaan volgen. Dat vraagt namelijk nogal wat van je. Dat vraag letterlijk steeds buiten je comfortzone gaan. Natuurlijk is dat heel goed mogelijk, er zijn zat mensen die dat doen. Ook ik. Anders had ik nooit mijn eigen bloeiende praktijk kunnen hebben. Ik ben niet bepaald opgevoed met de overtuiging dat ik het leven zou leiden wat ik nu leef.

Dít houdt jou tegen

Maar goed, dat kan dan allemaal wel kunnen, onderweg kom je dan toch wel tegenwerking in jezelf tegen. Het maakt niet uit waar je zit op het pad van persoonlijke ont-wikkeling: net begonnen of al járen onderweg: je komt ze evengoed tegen. Het zijn als het ware poortwachters die jou binnen jouw comfortzone houden. Het zijn er vijf.

1. Weerstand
Tegenzin, niet willen. Als iets ongemakkelijk voelt of pijnlijk, nieuw is of moeilijk, is ontstaat er weerstand. Dat is een beschermingsmechanisme om te voorkomen dat je jezelf pijn doet, om te voorkomen dat je buiten je comfortzone stapt. Ik ben best goed in weerstand 😜 Gelukkig heb ik ondertussen geleerd dat weerstand gelijk staat aan leerstand. Daar waar je weerstand voelt valt er in de regel ook wat te leren.

2. Onrust
Je voelt je ongemakkelijk en nerveus, je gaat met je voeten wiebelen, heen en weer schuiven op je stoel, met je pen spelen of iets dergelijks en je wilt weg.

3. Twijfel
De stemmetjes in je hoofd ‘zal ik dat nu wel doen, zal wel echt zo goed zijn, past het wel echt bij me…’. Twijfel komt voort uit angst. Twijfel kent jou door en door en weet precies waar jij gevoelig voor bent en weet precies welke woorden hij moet gebruiken om jou in je veilig zone te houden.

4. Luiheid
Moet ik dat nou echt allemaal doen, ik heb er helemaal geen zin in. Moet dat nu alweer. Een hele bekende truc van je bovenkamer trouwens.Te moe om te gaan sporten bijvoorbeeld, dus blijf je maar op de bank hangen. Terwijl je weet dat als je wel je gaat, je er juist energie van krijgt.

5. Verlangens
Verlangen naar wat eigenlijk niet zo goed voor je is en die je vervolgens weg houden van wat je werkelijk wilt. Te lang in je bed blijven liggen bijvoorbeeld, of er te laat naar toe gaan. Een mens is gehecht aan wat hij heeft en wil altijd meer. Genot bijvoorbeeld. Dat maakt dat je er toch voor kiest om met je zak chips op de bank te blijven hangen, en de zak  helemaal leeg eet, in plaats van de gezonde buitenlucht in te gaan. 

Met stip op nr 1.

Nou je ziet dat deze theorie van de poortwachters in de praktijk in volle glorie aan mij (en de meeste van mijn mededeelnemers) stonden te rammelen tijdens mijn eerste lesdag. En Twijfel rammelde met stip op nummer 1.

En nu!?

En nu? Heb ik mij uitgeschreven en voor de eer van de opleiding bedankt? Zeker te weten niet! Adem in adem uit adem in adem uit en herhaal zolang als nodig. Dan kan je weer helder nadenken. Examen? Dat is pas volgend jaar oktober, dat zien we dan wel weer. Er een tijdje uit liggen? Omdat iemand anders dat had, hoef ik dat toch nog niet te hebben. Immens grote leeromgeving? Ik kan gewoon met blok 1 beginnen en elke dag een uurtje geeft me al 7 studie uren per week. Er bestaat ook nog zoiets als vrije tijd dus hé, dat komt echt wel goed.

Zo groeit je zelfvertrouwen

De poortwachters, je kan ze vriendelijk bedanken voor hun aanwezigheid en toch besluiten stapje voor stapje buiten de veilig voor jou gebaande wegen te gaan. Stapje voor stapje groeit daarmee ook je zelfvertrouwen en daarmee groeit ook weer je comfortzone. Je voelt je weer veilig en vertrouwd in een ruimer jasje. Totdat ook dat weer begint te knellen, dan zet je weer een stapje, dan komen de poortwachters weer om de hoek kijken, je herkent ze nu en weet wat te doen dus kunt gewoon verder stappen 😉

Ja jij hebt makkelijk praten!

Denk je nu: “ja Marie-José, jij hebt makkelijk praten, voor jou is het allemaal gesneden koek”. Lees dan nog es even terug, ook bij mij kloppen twijfel, angst, weerstand en noem maar op aan. Alleen geef ik ze niet de regie over mijn leven. Die neem ik lekker zelf. En dat is precies wat ik jou ook leer. De eerste stappen leer ik jou in de workshop Gewoon Loslaten. Ben er aan toe om door te stappen? Vraag dan een gratis Nu is het Mijn tijd sessie aan, dan kunnen we kijken of wij een match zijn voor een 1-1 coachingstraject.

Welke van de vrije poortwachters houdt/houden jou tegen?  Wil je dat hieronder met mij delen?