Vito, mijn Spaanse hondenvriendje, en ik zijn samen aan de wandel. Ik heb mijn dikke wollen sjaal tot over mijn neus opgetrokken, mijn zwaarste dikste winterjas en handschoenen aan. En nog heb ik het koud. Het is slechts een graad of 4, het regent en er staat een harde wind. Voor mij de meest foute combi qua weer die ik kan bedenken.

Hier word ik niet blij van

Als Zeeuws meisje, geboren en getogen in deze prachtige provincie aan zee,  zou ik aan de wind gewend kunnen zijn, maar niets is minder waar. Een zacht briesje in de zomer, ja dat weet ik enorm te waarderen. Maar als de wind aan mijn haren gaat trekken en dwars door mijn jas heengaat…. Hmmm geloof niet dat ik daar ooit blij van zal worden.

Hier word ik heel blij van

Ik ben meer het type van op blote voeten lopen en de zon op mijn hoofd. Gewoon zo je huis uitlopen, de deur achter je dichttrekken om te gaan wandelen, zonder dat je je zelf als een mummie moet inpakken.

Tikkeltje maf

Er is een tijd geweest dat de winters voor mijn gevoel oneindig waren. Lang, koud, nat en donker. Er leek werkelijk geen einde aan te komen. Ook niet als ik dat probeerde te forceren. Ik ben 6 februari jarig en dat vond ik op een bepaald moment in mijn leven wel een mooi moment om te lente te laten beginnen. Dag dikke truien, ik droeg alleen nog laagjes kleding. “Heb je het niet koud Marie-José”, “nee hoor” was steevast mijn antwoord “de lente is begonnen”. Tikkeltje maf natuurlijk.

Je hebt het maar te nemen

Ik stond een keer op Koninginnedag, 30 april, de bomen in mijn voortuin te snoeien en toen dwarrelden er sneeuwvolkjes naar beneden. Terwijl het precies een jaar eerder op dezelfde dag boven de 25 graden was. Oké, oké, de boodschap was duidelijk: je hebt het maar te nemen zoals het komt.

Ik heb overwogen om te emigreren

Toch doe ik het niet. Waarom niet? Omdat ik ondertussen heb geleerd dat die koude maanden me ook veel brengen (ja dat was er wel eentje in de categorie buiten m’n comfortzone, maar ja daar ligt wel je groei… )

Elke dag champagne?

De koude maanden brengen me dankbaarheid voor alle maanden dat het lekker zacht weer is. En dat zijn er in NL toch altijd nog meer maanden op een jaar dan dat het bitter koud is. Ik geniet intens van de prachtige wolkenpartijen, van alle tinten grijs, blauw dat er dan weer doorkomt, van de zon die prachtige randen langs de wolken tekent. Met elke dag een strak blauwe lucht zou dat er allemaal niet zijn. Dan zou ik ook de allereerste zachte lentedag niet zo intens waarderen als dat ik nu doe. Als alle dagen gelijk zijn, dan wordt het allemaal maar gewoon. Net zoals dat je elke dag champagne zou drinken. Waardeer je het dan nog? Is het dan nog een traktatie bij een bijzondere gelegenheid?

En dan nu de donkere dagen voor kerst…

Zo noemde mijn moeder deze weken altijd, ‘de donkere dagen voor kerst’. Als kind zat ik altijd met mijn neus in een of ander spannend boek, dus als ik maar een leeslamp boven mijn hoofd had was ik dik tevreden. Toen ik in mijn eerste baan aan de slag ging dacht ik daar heel anders over. Elke werkdag 33 km, ’s ochtends in alle vroegte en donkerte heen, eind van de middag weer in het donker terug naar huis. Ik had het gevoel dat het leven aan me voorbij ging.

Je ontkomt er niet aan

Afijn dat was toen. We ontkomen er gewoon niet aan dat de dagen in deze tijd van het jaar maar heel kort zijn. Maar nu benader ik dat op een veel slimmere manier dan mijn dikke truien niet meer aan willen 🙈
Ik heb ontdekt dat de dagen maar 6 weken voor de kerst en 6 weken na de kerst echt heel kort en donker zijn. Daarvoor kan je nog van heerlijk najaarsweer genieten en daarna zijn de dagen echt alweer zichtbaar lichter.

Zo maak je het overzichtelijk

Wat ik hierboven beschrijf heeft te maken met mijn mindset. Door er zo tegenaan te kijken valt die donkere winter voor mij reuze mee. Ik heb hem in stukjes geknipt. Is dat jezelf voor de gek houden? Misschien wel en ook weer niet. Maak je het in gedachten erger (“het lijkt wel of het nooit meer licht wordt”) of maak je het op jouw manier overzichtelijk voor jezelf?

Ook dit helpt mij

Verder heb ik mijn wandelingen verlegd. Ik start mijn dag altijd met een flinke lange wandeling. In het donker vind ik dat niet zo vreselijk interessant, dus heb ik die lange wandeling naar de middag verzet. Zo neem ik toch zoveel mogelijk daglicht op in mijn systeem. En ik heb mezelf een paar heerlijke vesten cadeau gedaan én een stel leuke verwen momenten om op te verheugen: een massage, een klankbad bijvoorbeeld.

Je kan altijd kiezen

Weet je alles heeft te maken met jouw perceptie, met hoe jij dingen ziet. Maar je kan er ook voor kiezen om te kijken hoe je dingen WILT zien. Een andere perceptie, een andere kijk op de zaak geeft een ander gevoel in je lijf. Je hoofd en je lijf zijn immers naadloos met elkaar verbonden en geven naadloos signalen aan elkaar door.

Hoe jij je voelt ontstaat in je hoofd. Als je ervoor kiest anders te denken, dan voel je je ook anders. Echt.

Welk verwenmoment heb jij om jezelf op te verheugen? Deel je het hieronder?