Samen met de helft van de groep sta ik boven, net voor het orgel. Jeetje wat is dát genieten! Ik kijk naar links en naar rechts en ik zie alleen maar stralende gezichten. We zingen uit volle borst. Daar beneden voor ons is het al niet anders. We kijken het kleine kerkje in waar de andere helft van de groep verspreid staat. Ook bij hen straalt het plezier er vanaf. Wij de eerste stem, zij de tweede stem en zo zingen we elkaar toe. Een oudere man zingt uit volle borst en gebaart alsof hij viool speelt. We houden allemaal de laatste noot aan en dan is het korte lied ten einde. Mijn blik kruist die van de jonge vrouw naast me: ’Wat staat die man heerlijk te genieten hè! Geweldig! Eigenlijk staat iedereen te genieten!’.
Je hoeft hier nergens aan te voldoen
En zo is het precies. Iedereen staat hier te genieten, ieder op haar of zijn eigen manier. Er is hier geen ballotage commissie, niemand checkt of je wel goed genoeg bent, je hoeft nergens aan te voldoen. Plezier & verbinding dat is wat er hier voorop staat.
Wat een ontdekking!
Twee maanden geleden heb ik Zingen Plus ontdekt. Initiatief van een vrouw die zelf in Frankrijk geïnspireerd raakte. Daar bracht iemand zomaar wat mensen bij elkaar, hij had een paar eenvoudige korte liedjes/teksten op een A4tje geprint en zo gingen ze samen zingen. En nu organiseert ze dit zelf in Middelburg. 1x per maand, geheel vrijwillig, je betaalt alleen een klein bedrag voor de huur van de ruimte. Ze speelt op de piano en zingt voor, wij zingen na. Meestal a capella. In no time is er een eerste, tweede en bij één liedje zelfs een derde en vierde stem. Iedereen straalt van plezier, in de pauze worden nieuwe contacten gelegd. Dat is niet zo moeilijk want een gezamenlijke deler is er al: iedereen houdt hier van zingen.
Gewoon jezelf kunnen zijn
Hoe heerlijk is het dat er een plek is waar je gewoon jezelf kunt zijn. Waar je nergens aan af wordt gemeten. Je hoeft niet ‘heel goed’ te zijn en als je uit de toon zingt word je er echt niet uitgegooid. Het grappige is: er zingt gewoon niemand uit de toon. Ieder zingt op haar/zijn manier en al die stemmen smelten elke keer weer samen tot een prachtig geheel. Dat is best uniek toch? Of niet? Iedereen kan immers haar/zijn stem laten horen, iedereen kan zingen.
Durf jij dat?
Alle gêne laten varen, gewoon je stem laten horen, durf jij dat? Dat doen we blijkbaar niet zomaar overal. Ooit wel, toen we nog heel klein waren en leerden praten. We kletsten er ongegeneerd op los. We vroegen ons niet af of het allemaal wel klopte wat we zeiden. Als je niet werd begrepen probeerde je het gewoon nog een keer en nog een keer en nog een keer. Net zolang tot je boodschap overkwam. Er zat nog geen ballotagecommissie in je hoofdje. Je dacht nog niet ‘wat denken ze wel van me?’. Totaal onbevangen stapte je door het leven en elke dag was weer een prachtige ontdekkingstocht die je vol vertrouwen aanging.
Hoe anders is dat nu
Hoe anders is dat nu. Fouten maken mag niet meer. Je wordt al snel overspoeld door een gevoel van schaamte. Je durft niet meer kwetsbaar te zijn en als je het bent bekritiseer je jezelf onmiddellijk. Je emoties? Die slik je 9 van de 10 keer in. Je voelt je niet meer verbonden – er is altijd een leegte in jou. In je relaties mis je vaak de verbinding.
Ach, je raakt eraan gewend
In de loop van je leven drijf je steeds meer weg van dat onbevangen kindje vol vertrouwen, dat je ooit was. Je hebt je aangepast aan de verwachtingen van je omgeving. Je hebt je gekwetst gevoelt en om dat te vermijden ben je je gaan schamen. Ben je gestopt met kwetsbaar te zijn. Ben je je emoties gaan inslikken. Dat doen we werkelijk allemaal, want een mens is van nature een pijnvermijdend wezen. En zo lopen we allemaal onze wonden op. Dat is nu eenmaal niet anders. Maar ach je raakt erg aan gewend, je bent je er vaak niet eens bewust van en zo ontstaan je blinde vlekken.
Je ziet je eigen blinde vlekken niet meer
Robert Bridgeman, bij wie ik vorig jaar de intensieve opleiding tot Transformatie coach & Traumahealer heb afgerond, heeft mij geleerd om nog verder voorbij mijn eigen blinde vlekken te kijken. Want natuurlijk heb ik ze ook, ik ben ook maar een mens hè. Hij nam onlangs een podcast op met de titel: ‘Tijd heelt niet alle wonden, want bij trauma blijft de wond totdat hij aangekeken wordt’.
Als je die aankijkt wordt het magisch
Dat wist ik al een tijdje 😉 In alle jaren dat ik nu al vrouwen coach om voorbij de leegte te komen die ze in hun relaties voelen, heb ik al immens veel vrouwen geholpen om die ‘wond’ aan te kijken (en steeds meer mannen weten mij ook te vinden). Deze nieuwe opleiding heeft daar nog meer gereedschappen voor gegeven. En wat er dan gebeurt, als je die ‘wond’ (waarvan je vaak niet eens door hebt dat je ‘m hebt) aankijkt, is magisch. Dan voel je ineens geen schaamte meer voor wat je doet. Je innerlijke ballotagecommissie zwijgt. En eindelijk krijg je de ruimte om écht verbinding te voelen in je vriendschappen en je liefdes.
Dan zing je als vanzelf
Dan zing je je eigen lied. Zoals ik sta te doen in dat kerkje, zoals die man met zijn luchtviool. Stralend van plezier, verbonden met alle anderen. Lijkt jou dat nou ook zo fijn, laat het me dan even weten: mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu. Dan stuur ik je een uitnodiging om een half uur te praten óf de gegevens van Zingen Plus natuurlijk.
