Ze hoorde al aan mijn stem dat het geen 10 was. Dat ik een beetje in de blèh zat. Dat klopte ook. De vriendin waarmee ik aan de telefoon zat was nogal verrast:”Huh jij?? Hoe kan dat nou?? Ik dacht dat jij dat nooit meer had!” Dat was al de tweede die dat in een week tijd tegen me zei. Hoezo dat ik dat nooit meer zou hebben? Ik mag dan wel een Loslaatcoach™ zijn, maar bovenal ben ik ook gewoon mens.

Verdrietige herinneringen 

Aan de laatste weken van het jaar en ook de eerste weken van het jaar kleven ontzettend veel verdrietige herinneringen van 6 jaar geleden. Ik kan ze nog steeds zo per dag op een rijtje zetten, maar dat ga ik hier niet doen. Kerst was intens verdrietig, de jaarwisseling traumatisch, tijdens onze familievakantie in Limburg. De kanker in het lijf van de vader van mijn dochters sloeg genadeloos toe en 10 januari, een paar dagen na zijn verjaardag, kreeg hij de genadeklap. Vandaar mijn blèh gevoel. De herinneringen dringen zich in die dagen op. Dat gebeurt gewoon. Dat herken je vast wel.

Optelsom

Tel daarbij op wat er momenteel allemaal in de wereld gebeurt en zie daar, je zou van minder in de blèh schieten. Steeds meer jongeren, mensen van alle leeftijden trouwens, dreigen mentaal onderuit te glijden. Dát is de nieuwe pandemie die ons te wachten staat. En dat is niet zomaar opgelost met wat ‘versoepelen’ van ‘de maatregelen’.

Maar eerst even terug

Terug naar verdrietige herinneringen die boven komen drijven. Wat doe je dan? Wat doe ik dan? Wel, het beste wat je kunt doen is ze er gewoon te laten zijn. Er niet tegen vechten (what you resist persists) maar ze de ruimte geven. Het is weer een stukje rouw. Daar kan je van alles van vinden, maar daar hoef je helemaal niets van te vinden. Het is wat het is. Het mag er zijn, je mag het door-voelen en het bijzondere is: als je dat doet, dan is er weer een stukje ver-werkt en kan je weer verder. Dan is er weer ruimte voor het mooie en goede wat er ook is.

Waar ik van gruw!

Waar ik werkelijk van gruw is zomaar roepen: ‘positief denken!’ Het getater ‘kijk naar wat er allemaal wel is en wees daar dankbaar voor.’ Natuurlijk doe je dat, maar pas NADAT je de pijn, het verdriet, het gemis hebt doorvoeld. Anders is dat positief denken als een pleister plakken op een etterende wond. En er is niet veel fantasie voor nodig om je voor te stellen dat dat niet goed gaat komen. Je maakt de wond eerst schoon en pas dán plak je de pleister en kan deze zijn werk doen.

Nu weer naar de wereld

Er zijn heel wat momenten dat ik me afvraag wie er nu gek aan het worden is: de wereld of ik? Maar ik zou wel een hele waardeloze life coach zijn als ik mezelf daardoor compleet onderuit zou laten halen en in sombere gedachten zou blijven hangen (wat ik vroeger overigens wel deed).

Ik houd de moed erin

De moed erin houden heb ik wel moeten leren. En het is nu meer dan ooit nodig. Heel graag deel ik dus met jou wat mij steeds weer opnieuw helpt om te relativeren en de moed niet te laten zakken.

Er zit ruimte tussen wat je meemaakt en jouw reactie

Met andere woorden: je kunt kiezen hoe je wilt reageren. In eerst instantie word je zeer waarschijnlijk meegesleurd in je oude patroon: je reageert zoals je altijd al reageerde. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar op het moment dat je je dat bewust bent en blijkt dat het je geen steek verder helpt, kan je een andere keuze maken. Kan je het ook eens van een andere kant bekijken. Of ook eens op een andere manier informatie inwinnen bijvoorbeeld.

Het balen mag er zijn (maar blijf er niet in hangen)

Je mag boos zijn, je mag verdrietig zijn, je mag balen, noem maar op. Het heeft geen zin om krampachtig je gevoelens weg te drukken. Soms is de situatie gewoon vervelend. Laat gevoelens toe, laat ze er mogen zijn. Alleen: als je erin blijft hangen schiet het voor geen meter op. Dus kun je kiezen: erin zwelgen of in beweging komen. Blijven kijken naar wat er niet kan, of kijken naar wat er wel kan? Je moed verzamelen en eens een andere stap zetten.

Doorbreek een patroon dat je niet verder helpt

Hoe doe je dat? Dat is vrij eenvoudig. Kom in beweging. Letterlijk. Als je zit te piekeren: sta op. Die eenvoudige beweging doorbreekt het pieker-patroon al. ‘Hé wat gaan we nu doen? We zaten toch te piekeren?’ is het signaal dat dan razendsnel in je hersenen afgaat.

Of adem een paar keer heel diep in en uit. Blaas alle frustraties eruit. Je geeft jezelf hiermee letterlijk lucht. En daarmee verhuis je van de piekerkant van je hersenen naar de creatieve kant. Laat dat nou ook precies de kant zijn waar je antwoorden en oplossingen liggen ‘verstopt’.

En als je dan toch weer in het piekeren schiet?

Herhaal. Herhaal. Herhaal. Steeds weer opnieuw die patronen, gewoontes die je niet vooruit helpen doorbreken. Zo ontstaan nieuwe patronen en gewoontes. Niet à la minute, maar de aanhouder wint!

Je hoeft ook geen 6 maanden vooruit te piekeren

Piekeren over wat er dan zou kúnnen gebeuren. Zelfs niet voor morgen. De toekomst is nog nooit gebeurd. Weet jij veel wat er op je pad komt? Wat er met de wereld gaat gebeuren? Dat weet niemand. Tenzij je een glazen bol hebt, maar uhh daar zou ik niet al te veel op vertrouwen 😉 En als je dan toch niet weet wat er staat te gebeuren, waarom dan niet uitgaan van het positieve totdat het tegendeel bewezen is? En dat tegendeel komt misschien wel nooit!

Nog een uitlaatklep:  ‘Verschil Maken’

Verschil maken is een van mijn belangrijkste kernwaarden. Ik haal mijn zin, mijn betekenis, mijn bijdrage, uit mijn coachingspraktijk, uit de prachtige mensen die ik mag coachen. Hoe mooi is het om mensen te zien groeien in hun vertrouwen in zichzelf. Om ze weer te zien stralen, om de lichtjes weer terug in hun ogen te zien, om te zien hoe ze hun zin weer ontdekken!

Dus ja, het heeft zeker nog zin. En ik heb zeker nog zin. Zin in ons leven dat ons zo ontzettend veel moois te bieden heeft.

En jij? Heeft het voor jou nog zin? Wil je dat hieronder met mij delen?