Ze vroeg of ik nog eventjes tijd had. Laten we haar Marie noemen, dat praat wat makkelijker. Ja natuurlijk had ik even tijd! Ook dat hoort erbij als je een retreat organiseert, volgens onze normen in ieder geval. Wij hebben ook ruim de tijd voor 1-1 gesprekjes als daar behoefte aan is. Mocht je nu denken wáár heeft ze het over!? Wat heb ik gemist!? Ik ben net terug uit Tenerife waar we weer onze jaarlijkse Yoga & This is Me Retreat hebben georganiseerd (zie foto hierboven: dit is het fantastische uitzicht wat we heel de week hadden) Het was een intense, prachtige week waar ik volgende week meer over zal vertellen.

De rode draad

Nu eerst terug naar waar we begonnen: Marie vroeg of ik even tijd had. We zochten een rustig plekje en ze schetst waar ze tegenaan loopt. Toeval bestaat niet: het is precies de rode draad die zich tijdens deze retreat nogal eens liet zien. Laat ik het zo zeggen:ze was niet de enige die hier tegenliep.

Hoe ga je om met kritiek?

De vraag van Marie: “Hoe ga je om met kritiek? Hoe ga je ermee om als je omgeving jouw pad afwijst, als er steeds weer (vaak van dezelfde vrienden/familieleden) commentaar komt op de weg die jij kiest?” De weg die vaak verandering in je leven, in je doen en laten veroorzaakt. Logisch, dat die weg verandering veroorzaakt, want als je helemaal happy was met hoe het was, dan hoefde je het ook niet anders te gaan doen.

Veranderen is gewoon een natuurlijk proces

Voor je omgeving is dat veranderen van jou vaak lastig. Dat alles en iedereen aan verandering onderhevig is, is een zekerheid in het leven waar je niet onderuit kunt. Alles groeit of alles krimpt, maar hetzelfde blijven kan niet, kijk maar naar de natuur, naar de bloemen en de planten. Ze groeien of ze gaan dood. Kijk maar naar de mensen om je heen, of kijk es in de spiegel. Zien zij, zie jij er nog precies hetzelfde uit als 10 jaar geleden?

En toch voel je je niet begrepen

Die uiterlijke verandering, dat je ouder wordt en meer gerimpelder bijvoorbeeld, dat kunnen de mensen in je omgeving nog wel hanteren, want dat is niet meer dan logisch. Maar dat je er bewust voor kiest om anders te gaan denken en dingen anders te gaan doen… hmmm daar ontstaat vaak wat wrijving. Hoe ga je daar nou mee om? Hoe ga er nu mee om als je elke keer het gevoel krijgt dat je wordt afgewezen? Als je tijdens elk gesprek een knoop in je maag krijgt, als je steeds weer het gevoel krijgt dat je je moet verantwoorden, dat je je afgewezen voelt, dat je elke keer weer opnieuw het gevoel krijgt dat je moet uitleggen waarom je doet wat je doet en dat het dan toch weer niet begrepen wordt?

Het antwoord

Het antwoord: eigenaarschap en radicale aanvaarding. Neem eigenaarschap over die knoop in je maag, over de gevoelens die door je lijf gaan, over de pijn die de woorden van een ander bij jouw veroorzaken. Je kan wel wensen en verzuchtten dat die anderen jou nu eindelijk wel een keer mogen gaan begrijpen, maar dat is bij voorbaat al een verloren race. Die ‘anderen’ lopen niet in jouw schoenen, dus hebben in feite geen idee wat er in jou omgaat, hoeveel energie je ook steekt in het steeds maar weer uitleggen. Geloof me, het kost je bakken energie en je zult er nooit in slagen om ‘de ander’ te laten veranderen. Dat is ook helemaal niet jouw taak, je hebt je handen al vol aan jezelf (toch? 😉)

Wat is dat dan precies?

Wat is dat dan precies dat eigenaarschap nemen? Dat is volledig de verantwoording voor jouw leven, voor jouw gevoelens nemen in plaats van ‘door jou voel ik me steeds weer zo akelig, naar, vervelend…” vul zelf maar in. Gezien het feit dat je het niet zal lukken om de ander te veranderen, is het logischerwijs ook de enige weg die je kunt volgen om te leren om anders met al het commentaar om te gaan. Hoe dan? VOEL

Niet voor eeuwig, wel voor het moment

De woorden raken je, dat voel je ergens in je lijf. Niet in je tenen of je vingers, ergens in je romp komt het binnen: je maagstreek, hartstreek, keel bijvoorbeeld. Ga zitten en voel. Dat dat niet tijdens het gesprek lukt kan ik me heel goed voorstellen, maar zoals Marie al zei: “als ik thuis ben voel ik het nog net zo sterk hoor!”
Ga zitten en voel en laat de pijn die de woorden veroorzaken er helemaal mogen zijn. Op die manier neem je eigenaarschap over jouw gevoelsleven, kom je bij jouw innerlijke kracht. Je zult merken dat als je dit doet, als je alle aandacht geeft aan de plek waar je gekwetst ben, dat er dan wellicht eerst tranen komen (fijn! dat is ver-werken) en dat daarna de pijn verdwijnt. Niet voor eeuwig, wel voor dat moment. En dit herhaal elke keer weer opnieuw als je je gekwetst voelt.

Dankjewel!

Weet je, de ander doet in feite (onbedoeld) niets anders dan een stuk bij jou raken dat je nog mag ver-werken. Dus je kan eigenlijk beter dankjewel zeggen als je je door andermans woorden gekwetst voelt (ik kan me voorstellen dat dat nu nog een paar bruggen te ver voor je is, maar als je dit pad volgt kom je daar vanzelf)

Dit verandert de wereld

Ga niet in gevecht met hoe het zou moeten zijn. Dat gaat ‘m gewoon echt nooit niet worden. Accepteer radicaal hoe het nu is, daar ligt je rust. Neem radicaal eigenaarschap over wat je ziet wat je denkt en wat je voelt. Dáár ligt jouw invloed. Je kan niet iedereen en heel de wereld veranderen, je kan wél veranderen hoe je naar iedereen en naar de wereld kijkt en dat… dat verandert alsnog de hele wereld.

Laat je het weten?

Bij Marie vielen de kwartjes en ze gaat ermee aan de slag, net als vele andere deelnemers aan onze retreat. Ik ben benieuwd wat dit bij jou losmaakt? Laat je mij dat via een mailtje even weten?: mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu. Ik lees alle reacties en vanzelfsprekend krijg je ook antwoord van mij!