Ik weet niet hoe het met jou is, maar dit is wat ik van de week in mijn praktijk, tijdens de online coach sessies, steeds weer hoorde: “Ik ben er klaar mee. Voor mij heeft het lang genoeg geduurd.” Nou weet je, ik begrip het helemaal, ben er ook klaar mee. De vraag is alleen of dat helpt…
De mama’s die ineens de rol van juf kregen toebedeeld, dat naar beste vermogen doen, zijn er klaar mee. De kindjes ook, ze willen weer naar school naar hun vriendjes en vriendinnetjes. Met z’n allen onder één dak werken en leren én ja ook gewoon wonen, vraagt best het een en ander.
De mensen die alleen wonen willen wel weer eens met iemand anders praten dan met de hond, de kat of de muren. Wekenlang alleen zijn vraagt ook best wat van je.
Natuurlijk zijn we allemaal dankbaar als onze dierbaren gezond zijn. Dat is altijd prioriteit nr 1. En hebben we veel respect voor de mensen in de zware beroepen die zoveel voor hun kiezen krijgen. Leven we mee met ernstig zieken.
Tegelijkertijd is dit er ook, het gevoel ‘ik ben er klaar mee’. Het voelt tegennatuurlijk om met bochtjes om mensen heen te lopen, om niet gewoon je dierbaren die toevallig niet met jou onder een dak wonen te kunnen omhelzen. Om er zelfs niet naar toe te kunnen. Ik ben geen viroloog, zeker ook geen deskundige in die richting, maar ik weet wel dat het allemaal een zware wissel op mensen trekt.
We maken er natuurlijk het beste van en soms valt dat gewoon eventjes niet mee.
Mij helpt sporten, dansen, yoga, wandelen en mediteren om maar eens wat te noemen. Dat geeft mij weer veerkracht. In mijn inbox kwam vandaag met de meditatie een mooie parabel mee die ik graag met je deel:
De parabel “voorbij”
Er was eens een koning die de wijzen aan zijn hof bij zich riep. Hij had een ring met de allermooiste diamant ter wereld en wou onder die diamant een boodschap laten graveren. Een boodschap die hem in een situatie van extreme wanhoop zou helpen. Hij wou de ring aan zijn erfgenamen nalaten en dus moest het een boodschap zijn die altijd van waarde zou blijven. Het moest ook een korte boodschap zijn, zodat de inscriptie in de ring zou passen.
De wijzen konden prachtige verzen schrijven, maar konden die niet in een korte zin vangen. Ze dachten en dachten, maar kwamen tot niets. De koning klaagde tegen een oude bediende dat zijn idee dreigde te mislukken. Deze oude man had hem van kindsaf aan opgevoed en was stilletjesaan onderdeel van de koninklijke familie.
De oude bediende zei: “Ik ben geen wijze, ik heb niet gestudeerd, maar ik ken wel een passende boodschap. Ik woon al zoveel jaren in het paleis en heb een hoop mensen ontmoet. Toen ik eens een mysticus bediende die op uitnodiging van uw vader in het paleis te gast was, gaf hij mij deze boodschap. Ik wil u vragen de boodschap nu niet te lezen. Bewaar hem onder de diamant en lees de boodschap pas als u geen enkele uitweg meer ziet. De koning deed wat de oude bediende zei.
Na een tijd viel de vijand het koninkrijk binnen en de koning verloor de strijd. Hij vluchtte op zijn paard en werd achtervolgd door zijn vijanden. Hij was alleen. Zijn vijanden waren met velen. De koning reed tot het einde van de weg. Daar lag een enorm diep ravijn voor hem. Als hij erin zou vallen was dat het einde, maar hij kon ook niet terug want zijn vijanden kwamen eraan. Hij hoorde het gekletter van de paardenhoeven al. Er was geen uitweg. Hij was compleet wanhopig.
En toen herinnerde hij zich de ring. Hij opende hem en vond de inscriptie: “ook dit gaat weer voorbij”.
Nadat de koning de boodschap had gelezen voelde hij dat alles rustig was. Blijkbaar waren zijn achtervolgers verdwaald en hadden ze de verkeerde richting genomen. Hij hoorde de paarden niet langer. De koning voelde zich vervuld van dankbaarheid naar de oude bediende en de onbekende mysticus. De woorden van de inscriptie waren enorm krachtig. Hij deed de ring weer dicht en vervolgde zijn weg. Hij verzamelde zijn leger en reed terug naar zijn landgoed.
Op de dag van zijn terugkeer in het paleis was er een geweldig feest voor het hele land. De mensen hielden van hun koning en de koning was gelukkig en trots. De oude bediende ging naar de koning en zei zachtjes: “kijk ook nu even naar de inscriptie”. De koning zei: ”Nu ben ik een winnaar. De mensen vieren mijn terugkeer. Ik ben niet wanhopig, niet in een hopeloze situatie.” “Luister naar uw oude dienaar”, antwoord de bediende, “de boodschap werkt niet alleen in tijden dat alles er slecht uitziet, maar ook in tijden van grote vreugde”.
De koning opende de ring en las: “ook dit gaat weer voorbij”. En opnieuw voelde hij een stilte over zich vallen, ook al was hij temidden van het feestgedruis. Zijn trots verdween. Hij begreep de boodschap, hij was een wijs man.
Toen zei de oude bediende tot de koning: “Weet u alles nog wat in uw leven is gebeurd? Niets en geen enkel gevoel blijft duren. Zoals de nacht in dag verandert, zo wisselen momenten van wanhoop en vreugde elkaar af. Accepteer ze als het natuurlijke ritme van het leven.”
***
Misschien helpt het jou om ook eens vanuit deze gedachte in je leven terug te kijken, zo het ritme te zien dat alles weer voorbij ging. En te kunnen vertrouwen dat ook dit weer voorbij gaat.
Ik wens je veel liefde, wijsheid en veerkracht.
Wat geeft jouw veerkracht? Deel je het hieronder?🍀
