Heb jij dat ook wel eens gehad: het gevoel dat je er helemaal niet bij hoorde? Ik herinner me nog toen ik in de brugklas zat. Als ‘stadsmeisje’ tussen allemaal meiden uit de dorpen. Ik woonde naast de school dus ging lopend naar school. De meiden uit de dorpen hadden allemaal een nieuwe fiets gekregen voor hun 12e verjaardag en ploeterden elke dag in grote groepen van hun dorp naar school in ‘de stad’. Ik hoorde er niet echt bij, want ja, wie woont er nu naast de school! Dat was belachelijk (alsof ik er zelf voor gekozen had).
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen en jij waarschijnlijk ook.

Het helpt niet

“De behoefte erbij te horen is het aangeboren menselijke verlangen om deel uit te maken van een groter geheel”, aldus Brené Brown in haar boek De Kracht van Kwetsbaarheid. Omdat je als klein kind in je eentje simpelweg niet kan overleven, omdat erbij horen zo’n basisbehoefte is, ga je je al vanaf hele jonge leeftijd aanpassen en streven naar goedkeuring. En dat blijven we met z’n allen de rest van ons leven doen, tenzij we op een gegeven moment inzien dat dat niet werkt. 

Want jezelf aanpassen en steeds de goedkeuring van buiten jezelf verwachten, staat het gevoel erbij te horen in de weg. Je hoort er pas echt bij als je je authentieke zelf aan je omgeving, aan de wereld laat zien. Anders líjkt het misschien of je erbij hoort, maar dan ben jíj het niet. Daarom kan je gevoel erbij te horen nooit groter zijn dan de mate waarin je jezelf accepteert.

Meedoen is niet hetzelfde als erbij horen

In bovenstaand voorbeeld, mijn middelbare schooltijd, mocht ik heus wel meedoen, maar ik hoorde er voor mijn gevoel niet echt bij. Wat is het verschil? 

Erbij horen is geaccepteerd worden om wie je bent

Meedoen is geaccepteerd worden, omdat je hetzelfde doet als de rest.
Als je erbij hoort mag je jezelf zijn. 

Het is al niet leuk als je er op school niet bij hoort. Maar het is pas echt rampzalig als je het gevoel hebt dat je er thuis niet bij hoort. Als je met dat gevoel bent opgegroeid. 

Hoe kan dat nou?

Hoe kan dat nou dat je het gevoel had dat je er thuis niet bij hoorde?

• je voldeed niet aan de verwachtingen van je ouders
• je bent minder slim dan je ouders
• je bent niet goed in dingen waar je ouders vroeger goed in waren
• je ouders vinden de dingen die jij graag doet waardeloos
• je ouders hebben geen aandacht voor jouw leven

En daar sta je dan als volwassen vrouw. Bepaalt dat gevoel op dit moment nog steeds jouw keuzes? Jouw zelfbeeld? Heb je je aangepast? Of heb je rustig vol zelfvertrouwen je eigen pad gevolgd?

Hoe voorzie je in jouw basisbehoefte?

Natuurlijk hoop ik voor jou dat je rustig en vol zelfvertrouwen je eigen pad volgt. Maar wat als dat nu niet zo is?
Hoe voorzie je jezelf in de basisbehoefte erbij te horen?
Waar vind je een gezond gevoel van eigenwaarde?
Waar haal je de moed vandaan om je eigen pad te volgen?
Uit jezelf.
Dat is de enige plek waar je het kan vinden, waar ik het ook heb gevonden. En je hebt gelijk, dat is niet van het ene op het andere moment gebeurd.  Maar ook hier geldt: kleine stapjes geven grootse resultaten.

Jouw eigen verantwoordelijkheid

Je eigenwaarde is onafhankelijk van anderen, het is je eigen verantwoordelijkheid. Bewijs aan jezelf dat je waardevoller bent dan je nu gelooft. Wees bereid naar jezelf te kijken, jezelf te onderzoeken. 

Voeden of vergiftigen

Jouw eigen gedachten bepalen als eerste jouw eigenwaarde. Hoe je denkt, bepaalt hoe je je voelt. Je bent je gedachten niet, je wordt ze echter wel!
Stop ermee jezelf te vergiftigen met gedachten als: “ze willen me toch niet”, “ik hoor er toch niet bij”, “dat kan ik niet”, “dat is voor mij niet weggelegd”. Verander dit soort gedachten in voedende gedachten: “ik weet dat ik waardevol ben als vriendin”, “als er iets misgaat leer ik ervan en probeer ik het opnieuw”, “dat kan ik leren”, “ik verdien respect, liefde en compassie, ook van mezelf”.

Stappen richting meer eigenwaarde

• Raap je leven bij elkaar: begin met opruimen, repareren, schoonmaken, zodat je een fijne basis hebt
• Schrap verantwoordelijkheden en projecten die je ongelukkig maken uit je leven. Doe ze weg of maak ze af. Schone opruiming!
• Daag jezelf uit ongezonde gewoontes af te leren: besteed es wat minder tijd op je smartphone, eet es wat minder suikers
• Wandel elke dag minstens een half uur, je voelt je direct beter
• Lees eens wat vaker in een inspirerend boek
• Ga iets doen wat jij écht leuk vindt, zing, dans, ga naar Zumba (kan ik je van harte aanbevelen, ik word daar heel gelukkig van 😃)

*En vergeet je gelukshormonen niet!

Je hoeft niet te wachten op de knuffel of een aardig woord van een ander om je gelukshormonen te laten stromen. Dat kan je heel eenvoudig zelf:

• endorfine: zet een heerlijk muziekje op en dans alsof niemand jou ziet
• serotine: geniet van de natuur
• dopamine: sport!
• oxytocine: deel zelf een knuffel uit (automatisch krijg je er dan zelf ook een 😉)

GO!

Ga ermee aan de slag. Je leven is geen generale repetitie. Hoeveel voorbeelden heb je nog nodig van mensen die hun dromen nooit hebben kunnen vervullen, omdat ze niet meer tijd gegeven was? Je hebt geen flauw benul hoeveel tijd jouw leven heeft, dus stop met je tijd te verkwanselen. Stop met solliciteren naar een oude dag vol spijt, vol gedachten van “had ik maar…”

Mijn middelbare schooltijd ligt al vèr achter me. Gaandeweg heb ik geleerd dat meedoen om erbij te horen niet werkt en ligt ook dat achter me. Ik bewandel mijn eigen pad. Ik hoor bij de mensen die mij zien voor wie ik ben.

Wat ga je nu als eerste stapje doen? Wil je dat hieronder met mij delen?

*Wil je meer tips hoe je je gelukshormomen stimuleert?
Stuur me dan even een mailtje, dan krijg je een pdf met meer dan tien tips die je direct kunt toepassen.