Wanhopig kijkt ze me aan. Tranen branden achter haar ogen en even later glijden ze over haar wangen. ‘Wat moet ik hier nu toch mee!’ Zo veel verdriet…

Ik pieker me suf!

Ze heeft al zoveel gedaan en toch komt ze hier niet uit. ‘Ik pieker me suf, probeer van alles en nog wat wat ik ooit heb geleerd, maar niets helpt!’  Nog eens een diepe zucht, nog een tissue, maar daarmee kan ze haar wanhoop niet wegvegen.

Indrukwekkend

Het is absoluut waar wat ze zegt: de lijst van wat ze allemaal op het gebied van persoonlijke ontwikkeling heeft gedaan en geleerd is indrukwekkend. En ze heeft een enorme berg levenservaring. ‘Waarom loop ik nu dan toch vast!? Waarom kan ik niet inzetten wat ik allemaal hebt geleerd!? Waarom helpt er niets!!!!?’

Wat wordt er níet gezegd

Met de juiste vragen stellen, goed luisteren naar wat er gezegd wordt en vooral naar wat er niet gezegd wordt, ontvouwt haar leven, haar situatie, zich voor mijn ogen. Zo komen de pijnpunten voor mij duidelijk naar voren. Eerst is ze even verbaasd, maar dan voelt ze dat het klopt. ‘Maar hier heb ik al op gewerkt’. Jazeker, top! Én er kan zich altijd een nieuwe laag aandienen. 

Onze interne archiefkast

Onze pijnpunten nestelen zich diep in ons systeem. Vaak gaat de pijn, vooral de pijn die we als kind ervaren, als het ware in onze interne archiefkast, samen met het besluit ‘daar ga ik mee aan de slag als ik volwassen ben, als ik het kan dragen’. Dat is een heel ingenieus en heel zinvol beschermingsmechanisme. Alleen… in de loop der tijd vergeten we dit besluit, vergeten wat er allemaal in onze interne archiefkast ligt, vergeten wat we nog te verwerken hebben. 

Twee manieren

Op je pad van persoonlijke ontwikkeling, sowieso op je levenspad, kom je allerlei triggers tegen. Er wordt, zeg maar, aan een lade van je interne archiefkast gerammeld. Je kan dan op twee manieren reageren: 

1. ‘Shoot de messenger’
Je wordt enorm boos op de persoon, de situatie je die je zo raakt. Je gaat zowat uit je plaat. Je ergert je groen en geel en die persoon of die situatie moet maar héél snel veranderen want dit trek je niet. Dit is écht niet leuk!

2. Snel er vanaf!
Je gaat ermee aan de slag, je wilt, liefst heel snel, die lade opruimen. Je gaat druk aan de slag: Wat denk ik hiervan? Hoe kan ik dit aan mezelf uitleggen? Welk verhaal zit hieraan? Hoe kan ik dat verhaal veranderen, omarmen zelfs? Wat kan ik hierop loslaten zodat ik er snel vanaf ben en ik weer lekker in mijn vel zit.

Sorry, beiden gaan niet werken

Als de ander, de situatie, moet veranderen zodat jij lekker in je vel kunt zitten dan maak je jezelf volledig van je buitenwereld afhankelijk. DAAR moet iets gebeuren en dan zit JIJ lekker in je vel. Wie geef je dan de macht over jouw gevoelsleven? Zeker niet aan jezelf!
In het verhaal gaan gaat je ook niet helpen. Dan zoek je de oplossing op mentaal niveau. Dat kan je inzichten geven, maar daarmee is het nog niet in de diepste lagen van jouw systeem geheeld.

Het wil gezien worden

Neem nu dat grote verdriet waar ik dit schrijven mee begon. Om te beginnen wil dat verdriet alleen maar gezien en gevoeld worden. Niet door mij, maar door JOU! En dat is precies wat je zelf kunt doen, waar jezelf ten alle tijde mee kunt beginnen:

Ga zitten en VOEL

Waar in je lijf zit dat verdriet (of die boosheid, of die frustratie, het werkt voor alle gevoelens hetzelfde):
Ga zitten en VOEL
Ga naar die plek in je lichaam waar je het verdriet voelt en laat het er maar es gewoon helemaal zijn. Je interne criticus, je verhalenverteller, je storende gedachten mag je voorbij laten drijven als wolken aan de helder blauwe lucht. Laat ze maar gaan, jij bent even met iets heel anders bezig.

Voel voel VOEL

Wat je dan ervaart is dat het in eerste instantie ‘erger wordt’. En. jij denkt: ‘ja hallo dát was niet bedoeling, ik wil er vanaf!’
Ja ja, dat weet ik, eventjes geduld.
In eerste instantie ervaar je dat het erger wordt en net als je denkt ’nu moet het echt niet erger worden’ zakt de emotie af totdat ze is verdwenen.
Zie het maar als de bekende golf aan het strand: een golf kan zo hoog niet zijn, maar vroeg of laat slaat hij om en verdwijnt hij, gaat hij op in de zee of verdwijnt in het zand.
Je zou hier eens mee kunnen beginnen. En voor je roept: ‘Ja maar dit blijft niet duren, dan komt er weer een nieuw moment dat ik me wéér zo voel’.

Klopt!

Schoon van onder de douche stappen blijft toch ook niet duren? De volgende dag ruik je toch ook weer naar zweet of heb je toch weer viezen voeten en kunnen je billen weer een opfrisbeurt gebruiken? Dan douch je toch weer? Dan zeg je toch ook niet ‘ja hallo, ik ben gisteren nog gedoucht hoor nu ben ik er wel klaar mee!’ Nou met je emoties is het precies het zelfde: ga steeds weer zitten en voel, laat ze er zijn totdat ze weer verdwijnen. Herhaal, herhaal, herhaal. Net als het douchen.

Je MOET wel

Ja kan natuurlijk ook net doen alsof ze er niet zijn, gewoon door gaan met je leven. Dat kan je met je zweetvoeten ook. Gewoon wat anders gaan doen. Maar het zou zo maar kunnen dat geur zo indringend wordt dat je ze op een gegeven wel MOET wassen.

Dáár zat je nou net niet op te wachten

Met onderdrukte emoties werkt het precies het zelfde: je kan wel wat anders gaan doen, gewoon doorgaan met je leven, maar op een gegeven moment komen ze zo indringend naar boven dat je wel MOET huilen, of, in het geval van boosheid, ontploft. En geloof me dat is altijd op een moment dat je er nou net écht niet op zat te wachten. Voel voel voel, je hebt tenslotte niet voor niets een gevoelslichaam. Dat kan jou nog veel beter vertellen hoe je ervoor staat, dan je mentale spinsels, alleen is het dan wel handig om dan ook de tijd en ruimte te nemen om ernaar te luisteren.

‘De Herberg’ van Rumi is een eeuwenoud vers dat je laat zien hoe je emoties kunt verwelkomen als gasten die je misschien wel eens iets heel belangrijks te vertellen hebben:

DE HERBERG

“ Dit mens-zijn is een soort herberg,

elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,

een flits van inzicht komt

als een onverwachte gast.

Verwelkom ze,

ontvang ze allemaal gastvrij.

Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt,

die met geweld heel je huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied,

misschien komt hij de boel ontruimen

om plaats te maken voor extase.

De donkere gedachte, de schaamte, het venijn,

ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns

en vraag zo om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langs komt.

De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd

om jou als raadgever te dienen”

Rumi*

Een aantal jaren geleden was ik vrijwilliger bij de meetings van Jeff Foster (spiritueel leraar  en auteur van o.a. Onvoorwaardelijke Acceptatie). Jeff vertelde een hele mooie metafoor: “stel dat de deurbel gaat, je doet open en daar staat een verdrietig kindje, wat doe je dan? Sla je dan de deur voor haar neusje dicht of omarm je haar en probeer je haar te troosten en haar nabij te zijn? 

De reactie was natuurlijk: dan troost je haar! Zijn volgende vraag: “Als je dat voor dat kindje doet, waarom doe je dat dan niet voor jezelf?” Vervolgens citeerde Jeff bovenstaand vers van Rumi.

Je wilt er vanaf!

Vaak wil je met je denken heel snel van je emoties af. Paradoxaal genoeg blijf je ze daarmee juist vasthouden.

Ze had zoveel verdriet…

Via trance en regressie zijn we naar de bron van dat intense verdriet gegaan. Met je bewuste denkgeest kom je daar niet bij, dan kom je bij de verhalen. Die zijn op zich niet slecht, kunnen helpen duiden, maar daarmee ben je er nog niet. Bovendien ligt de diepere oorzaak in je interne archiefkast opgeslagen. Je bewuste denkgeest heeft daar de sleutel niet van. Je onderbewuste echter wel. 

Álle sleutels

Via trance (trance is gewoon een hele diepe ontspanning waar ik je in meeneem, niks geen Hokus Pokus) kom je in je onderbewuste waar alle sleutels liggen van alle lades die je ooit hebt gesloten. Stap voor stap kan je ze openmaken en dan doen wat je je ooit had voorgenomen: aankijken en ver-werken. Sommig lades blijven misschien nu nog gesloten en dat is helemaal oké. Je voelt het vanzelf als er weer eentje open wil. Het enige wat jij hoeft te doen is alle emoties die dan naar boven komen er te laten zijn. 

Geen zoekwerk

En als je de inhoud van de lade werklijk wilt transformeren zodat het geen vat meer op je heeft, zoek dan een goeie transformatief coach. Je mag ook naar mij komen, dat bespaart  je een hoop zoekwerk 😉

En ‘ze’ waar ik hierboven mee begon? Ze is bij mij in trance en regressie geweest, ze heeft een innerlijk kind stuk opgehaald en in haar hart gesloten. Dat heeft haar leven zó enorm veel lichter gemaakt. Weg is de hoofdpijn die haar al zo lang teisterde. Het verdriet is verzacht. De deur is open, komt er nu verdriet op dan mag dat er helemaal zijn en dan glijdt het weg als een golf op het zand. Ze kan weer van haar leven genieten.

Hoogste tijd om ook jouw innerlijke archiefkast op te ruimen? Klik dan hier. Dan maken we een afspraak en kunnen we zien of wij een match zijn.