Het uitzicht was adembenemend 

De besneeuwde bergtoppen, strak blauwe lucht, het zonnetje op mijn gezicht, en voor me lag het dal. Er was maar één manier om daar te komen: afzetten met mijn skistokken en mezelf naar beneden laten glijden. Dat klinkt eenvoudig, maar ik stond bovenaan ‘een muurtje’ zoals dat zo schattig heet. Een bergwand die steil naar beneden gaat en die je op je ski’s mag afdalen. Zwarte piste.

Ik heb op mijn 40e leren skiën 

Dat vond ik best spannend.. Maar naarmate ik de techniek een beetje doorkreeg had ik veel plezier in de zogenaamde blauwe afdalingen, de afdalingen waarop je heerlijk eenvoudig naar beneden glijdt. Toen volgden de rode afdalingen. Vraagt wat meer van je techniek, maar ook die kreeg ik op den duur met plezier voor elkaar. De zwarte pistes noemen ze in Italië ‘muurtjes’. Ze gaan steil naar beneden. Ik had me heilig voorgenomen om deze pistes links te laten liggen, ik hoefde aan niemand iets te bewijzen. Punt.

Toch stond ik op een bepaald moment bovenaan dat muurtje 

Ik genoot van het uitzicht om mezelf moed in te praten, maar toch brak het angstzweet me uit. Hoe kwam ik in hemelsnaam naar beneden?! In gedachten herhaalde ik de instructies van mijn skileraar. Mijn dochters vlogen me al vooruit met “kom op mam, je kan het!”. En daar stond ik dan. Geen weg terug meer mogelijk.

Zo voelt het soms in je leven ook 

Je staat op een bepaald punt en het voelt alsof je vastzit. De theorie ken je wel, je hebt al zoveel boeken gelezen en workshops gevolgd. De theorie is niet zo ingewikkeld. Maar dan… hoe pas je dat toe als je het gevoel hebt dat je wordt opgeslokt door de situatie waarin je zit? Als er zoveel op je bordje ligt? 

Je bent op je ‘pitch 15’

Er is op Netflix een prachtige filmdocumentaire: The Dawn Wall. Het waargebeurde verhaal van twee mannen, Tommy en Kevin, die het onmogelijke doen: een steile berg beklimmen die recht omhoog gaat, met hun blote handen dan ook nog. Ze hebben de berg in klim-stukken verdeeld. Pitches heten die in de klimmers-wereld, weet ik sinds ik de film bekeek 😉 

Ze blijven hangen op pitch 15. Het allermoeilijkste deel van de klim. Tommy lukt het na dagenlange en ontelbare pogingen om pitch 15 te bedwingen. Kevin lukt het niet. Gefrustreerd kijkt hij naar zijn handen: zijn vingers zijn kapot. Vol wondjes. Hij heeft geen grip meer. Geen gevoel meer. Uiteindelijk, na werkelijk ontelbare pogingen, zowel overdag als ‘s nachts, wil hij het opgeven. Tommy is al zo veel verder dan hij en hij wil zijn vriend niet tot last zijn en hij wil hem zeker niet van zijn droom (de top bereiken) afhouden. 

Toch gaan ze door

Tommy keert op zijn schreden terug. Hij gelooft in Kevin en besluit net zolang te wachten tot ook hij pitch 15 heeft bedwongen. Om te beginnen duurt het al dagen voordat Kevin zijn vingers enigszins zijn genezen en hij überhaupt weer pogingen kan gaan wagen. Al die tijd hangen ze in weer en wind aan een opvouwbaar ding aan die steile bergwand.

Beneden staan tal van toeschouwers. De wereldpers is uitgerukt. Iedereen daar beneden heeft de moed allang opgegeven. ‘Het lukt Kevin toch nooit’. En dan…. tot ieders grote verbazing lukt het hem WEL. Ook Kevin bedwingt pitch 15.

Denk jij dat je het niet kan?

Ik had laatst een gesprek met een geweldige vrouw. Ze heeft veel op haar bordje. Ze houdt thuis de boel gaande en springt in bij het gezin van haar dochter. Ze werkt in de zorg en ervaart dat nu met corona als emotioneel zwaar. Daarnaast is ze mantelzorger voor haar vader, wat veel tijd en energie vraagt, er gaat nogal eens wat mis. Niet door haar maar door de organisatie.

“Ik kan niet loslaten Marie-José”,  zei ze 

“Ik begrijp het allemaal wat je zegt, maar ik kan het nu niet”. Er bestaan nogal wat misverstanden rond loslaten. Alsof je mensen uit je leven zou moeten bannen. De boel de boel zou moeten laten. Dingen rigoureus zou moeten schrappen. Nou dát heeft helemaal niets met loslaten te maken. Dat is de boel uit je handen laten vallen, als in ‘zoek het allemaal maar uit’.

Maar dat is niet wat ik met ‘loslaten’ bedoel 

Alle spanning die je voelt komt doordat je je zo veel zorgen maakt, doordat je je zo veel aantrekt, doordat je het gevoel hebt dat er elk dag opnieuw te weinig uren in een dag zitten, doordat je het gevoel hebt dat je nooit aan jezelf toekomt. Kortom doordat je constant in je hoofd zit. En dat geeft zijn weerslag in je lichaam. 

Je zit op jouw pitch 15 en je hebt geen idee hoe je er ooit voorbij komt

Tommy en Kevin kwamen uiteindelijk langs hun pitch 15 doordat ze uit ‘het gedoe’ in hun hoofd gingen. Stop. Pauze. Rust. Time-out. Van daaruit en echt alleen van daaruit, ga je mogelijkheden zien. Kan je weer moed en energie verzamelen om door te gaan. Kan je je mindset (je gedachten) weer de goeie kant op krijgen. De behulpzame kant. Dan kan je zien hoe het ook anders kan. Dezelfde situatie, maar net wat anders benaderen en dan lukt het wel.

Net als ik deed op mijn eerste zwarte piste

Dat is ook wat ik uiteindelijk deed toen ik met mijn ski’s bovenaan dat ‘muurtje’ stond. Adem in, adem uit. In gedachten herhalen wat me was geleerd. De bochtjes die ik moest maken al voor me zien. En daar ging ik. Eerst nog met dichtgeknepen billen, maar hoe verder ik kwam, hoe meer mijn vertrouwen groeide met als beloning de euforie toen het uiteindelijk was gelukt!

Laat het niet deze keer niet bij het lezen van mijn blog 

Ga The Dawn Wall bekijken. Je zal er ongelofelijk veel moed uit putten. Én weet dat ik klaarsta om jou te helpen jouw vertrouwen (terug) te winnen. Zodat jij ook jouw pitch 15 kunt bedwingen.