De vallei is magisch. Ieder ander woord waarmee ik haar zou omschrijven (mooi, geweldig, fantastisch) zou haar tekort doen. Magisch. Dat is ze. Ik heb ook een hike naar de adere kant van de bergen gedaan. Daar is het inderdaad mooi, geweldig, fantastisch. Maar de vallei waarin ik een week heb gewoond en gewandeld is magisch: De Masca Vallei op Tenerife.

’t Is niet voor niets!

Het is dan ook niet voor niets dat wij (Corrine Schot, allround yoga docente en ik) hier jaarlijks in november onze Yoga & This is Me Retreat organiseren. Nu was ik er een week voor mezelf. Tot rust komen. Geen agenda. Niets moeten. Gewoon meegaan op het ritme van de dag en de natuur, een luchtig yoga & dance programma met een groep IJslandse dames én natuurlijk heerlijk eten.

Grote verwondering

Elke dag dat ik door de vallei wandel verwonder ik me opnieuw hoe de mensen hier wonen. Dat mensen ervoor kiezen om hier te willen wonen.
Masca is een dorp met ongeveer 80 inwoners. De huizen liggen 3 groepjes verspreid. 

De huizen zijn klein, tegen de bergen ‘aangeplakt’ met maar weinig ramen, die dan ook nog es heel klein zijn. Dat is natuurlijk niet voor niets. Wij hebben van Tenerife veelal het beeld van een zonovergoten eiland. Nou vergis je niet, geloof maar dat het in deze vallei ook kan spoken met enorm harde rukwinden.

Ongelofelijk

Velen kijken vanuit hun huisje tegen de bergwand aan. Voor mij als Zeeuws-zee-meisje, die ontzettend van licht en ruimte en weidsheid houdt, ongelofelijk. De zee op 5km afstand, maar je ziet haar dan vanuit je huis niet. Om er te kunnen komen moet je dwars door de Masca kloof wandelen. Wandelen met helm op, stevige wandelschoenen aan, want de tocht is niet geheel zonder risico’s met slipperige paden en stenen die elk moment naar beneden kunnen rollen.
Dat ga ik natuurlijk wel een keer doen. Je moet alleen maanden van te voren reserveren en met een gids mee open, dus dat is voor de volgende keer als ik hier ben.

Waarom, waarom?

Het hield me wel bezig deze week: waarom woon je zoals je woont? Waarom wonen, leven deze mensen zoals ze wonen? Zo ver van de ‘bewoonde wereld’. Er zijn in Masca wat restaurants en bars (er komen veel dagtoeristen), maar verder zijn er geen voorzieningen, er is zelfs nog geen brievenbus. Evengoed is het kaartje dat ik naar mijn lievelingstante heb verstuurd wel aangekomen. Afgegeven aan dezelfde mevrouw als waar ik het had gekocht. Zij heeft het voor mij op de post gedaan.

Een van de huisjes waar we vanuit het hoog gelegen retreat centrum op uitkijken en waar ik zo vaak langs ben gewandeld (midden op de foto hierboven) heeft letterlijk een enorm rotsblok in de voortuin. Zeg maar gerust een stuk bergketen, met daarachter de zee. Ik zou wel willen aankloppen en vragen waarom? Wat maakt dat je hier, uitgerekend op dit plekje zo graag wilt wonen?

Even naar huis

Ik ga in gedachten naar mijn eigen huis in Middelburg. Waarom wil ik daar eigenlijk zo graag wonen, uitgerekend op dat plekje? Veelal omdat mijn huis me past als een heerlijke comfortabele warme jas. Al vanaf de eerste keer dat ik binnenstapte wist ik “Dit is het, hier ga ik wonen”. En twee  maanden later was dat inderdaad zo. Mijn huis gaf mij de veilige basis om mijn leven, na behoorlijk pittige jaren, opnieuw op te bouwen en vorm te geven. Vanuit hier heb ik mijn opleiding tot Loslaatcoach™ gevolgd, hier heb ik mijn coach-traject, workshops en retreats ontwikkeld. Mijn huis gaf mij de veilige basis om de basis in mezelf weer te vinden en te groeien en te bloeien.

Beperkt zicht?

Kijk jij, bij wijze van spreken, tegen een bergwand aan die jouw zicht beperkt en ben je daar helemaal oké mee? Of zou je zo zachtjesaan wel eens achter die berg willen kijken? 

Je vleugels uitslaan?

Heb jij, als metafoor, een enorm rotsblok in je voortuin, waarvan je weet dat daarachter de plek is waar je eigenlijk graag wilt zijn? Raakt het dan eens geen tijd om je vleugels uit te slaan?

Balans …

Ik voel me enorm dankbaar dat ik de magie van de Masca vallei en Mandala de Masca (ons retreat centrum) weer heb mogen ervaren. Én ik voel me net zo dankbaar dat ik weer thuis ben en mijn leven hier weer verder vorm mag geven. Ik geniet weer van de magie in de oogjes van mijn kleintjes en voel me enorm dankbaar dat het leven, ook al gebeurd er nu énorm veel in de wereld, goed is. Magie in balans 😉

Tijd om je vleugels uit te slaan? Wil je dat hieronder met mij delen?