Honden geven vrijheid, wordt er op social media gegrapt nu de avondklok is aangekondigd. Dat wist ik allang 😉 al dachten de mensen in mijn omgeving er vaak anders over. Maar jij alleen kunt bepalen wat jou vrijheid geeft. En gelukkig heb je er invloed op, zoals mijn honden me leerden.

Zijn naam was Misja 

Een kruising Rottweiler / Golden Retriever. Een ‘ongelukje’, een pup die niemand wou hebben, maar bij ons was hij meer dan welkom. Misja groeide uit tot een lieve grote stoere bink van 40 kg. Hij was 2 toen ons eerste dochtertje geboren. Toen ik met haar thuiskwam uit het ziekenhuis legde Misja heel voorzichtig zijn grote poot op haar kleine lijfje van amper 5 pond. Alsof hij zeggen wou: ‘ik zie wel dat zij heel kostbaar is, ik zal goed voor haar zorgen’. Dat heeft hij ook altijd gedaan, net als voor haar twee zusjes die volgden. Ze mochten zijn grote lijf als kussen gebruiken, heerlijk tegen hem aanliggen en onze jongste kroop altijd bij Misja in zijn mand. Hoe groot was haar verdriet toen hij er ineens niet meer was. Ze begreep er niets van. Ze was 2,5 toen ik Misja moest laten ‘inslapen’, hij had longkanker en zijn lijden werd veel te groot. Een afschuwelijk besluit…

Na Misja kwam Timmy bij ons wonen 

Een buitengewoon energieke blonde Labrador. Volgens mijn buurvrouw was het een ADHD’er. Ik weet niet of dat bij honden kan, feit is wel dat hij pas rond zijn 8e levensjaar wat rustiger werd. Hij deed niets liever dan de rondslingerende kindersokjes pikken en opvreten. Evengoed was het een schat van een hond en ons hele gezin ontzettend dierbaar. Op zijn 13e moesten we afscheid van hem nemen. De dierenarts kwam bij ons thuis, we zaten met het hele gezin rond zijn mand. Ik ben er een week ziek van geweest en wat was het stil…

De volgende was een straathondje

Mijn jongste dochter, ons hondenmeisje, nam het initiatief en vond een schattig pupje, een klein blond-wit hondje, bij SOS-Strays een stichting die straathonden uit een miserabel leven redt. Een Griekje, we mochten hem adopteren. En zo kwam Floyd bij ons wonen. Floyd deed zijn ras (100% straathond) eer aan: zijn favoriete hobby was weglopen, zijn neus achterna, de wijde wereld in, maar o wat was het een bijzonder hondje. Iedereen die hem zag was gelijk ‘verkocht’, hij stal overal de show. Het allerliefste hondje van de hele wereld.

Ze vonden dat de honden mijn vrijheid beperkten

In de tijd van Timmy kreeg ik vaak de vraag: ‘Waarom heb je eigenlijk een hond? Je moet voor zo’n beest zoveel vrijheid inleveren. En dat met 3 kleine kinderen’. Ik begreep niet waar ze het over hadden. En toen hij er niet meer was, was het: ‘Nu heb je je vrijheid terug’. Zo’n opmerking begreep ik al helemaal niet.

Mijn honden waren mijn vrijheid, dacht ik

Als ik het even lastig had of even aan de drukte wou ontsnappen kon ik er altijd met mijn hond op uit. ‘Misja, Timmy, Floyd moet eruit’. Een zeer geldige reden toch? 😉 En als een van mijn dochters eens even 1-1 met mama wou kletsen was het: ‘Mam, wanneer ga je wandelen, zal ik meegaan?’ Dan ontstonden de mooiste gesprekken.

En toen was er geen hond meer

Mijn honden gingen in stijgende lijn: Misja werd 10, Timmy 13, dus Floyd zou vast 16 worden, straathonden zijn immers oersterk! Niets was minder waar. Toen Floyd 13 was moest ik ook van hem afscheid nemen. Zijn ruggegraat was verkalkt en kon de signalen van zijn hersentjes niet meer doorgeven. Hij zakte door zijn achterpootjes en voor de derde keer in mijn leven moest ik dat afschuwelijke besluit van ‘een spuitje geven’ nemen.

Nooit meer een hond

Intens verdriet… Ik was er klaar mee. Dat zou ik nooit meer doen!
Een periode zonder hond brak aan. ‘s Ochtends liet ik mezelf uit, ging ik wandelen, maar dat deed ik geen 4x per dag zoals ik met mijn honden wel deed. Ik vertelde mezelf dat het helemaal niet handig was om weer een hond in huis te halen. Niet handig met mijn praktijk, niet handig zonder huisgenoten die er eens even mee kunnen gaan wandelen of oppassen. Dat heb ik 9 maanden volgehouden.

En ik had alle vrijheid

Niet meer op tijd naar huis, ‘want de hond moest eruit’. Ik kon overal ikweetniethoelang blijven hangen. Hoefde met niemand rekening te houden. Maar was dat wel vrijheid? Is dat wel vrijheid? Nee ontdekte ik. Het was een beperking die ik mezelf oplegde. De beperking van leven zonder hond.

Mijn hond is niet mijn vrijheid, hij geeft mij ritme

Mijn hond bepaalt het ritme van mijn dag. Mijn dagindeling draait om die 4 wandelingen met hem. Een dagindeling die heel goed voor mij is. Die perfect bij mij past, die mij gezond en fit houdt en 4x per dag heerlijk naar buiten brengt. In die 9 maanden zonder hond had ik een ander levensritme. Ik heb serieus geprobeerd dat ritme aan te nemen, eraan te wennen, maar het past niet bij mij.

Vrijheid zit je hoofd

Er is ontzettend veel te doen over vrijheid afnemen. Over restricties, allerlei beperkingen die vanuit de overheid worden opgelegd.

Maar wees eens even heel eerlijk tegen jezelf: welke beperkingen leg jij jezelf eigenlijk op? Waarin hou jij jezelf tegen? Leef jij het leven dat jij werkelijk wilt? Heb jij mensen rondom je waarmee je werkelijk jouw aller kostbaarste bezit (jouw tijd) mee wilt delen?

De maatregelen vanuit de overheid zijn tijdelijk. This too shall pass. Ook dit gaat weer voorbij. Maar hoe zit het met de beperkingen die jij jezelf oplegt? Hoe vrij ben jij écht?

En toen kwam Vito

Om mijn verhaal af te maken: na 9 maanden vond ik Vito. Zijn naam zegt het al: een speedy gonzales! Vito is ook geadopteerd, een Spanjaardje van de keer. Het was de bedoeling dat hij steeds met mij mee zou gaan als ik naar mijn dochter in Italië zou gaan. Onder mijn vliegtuigstoel. Maar de weegschaal in Spanje was blijkbaar kapot, hij woog al 3 kg zwaarder bij aankomst in Nederland dan dat hij in Spanje woog. Hij was ondervoed, met de juiste voeding kwam daar nog een paar kg bij. Dus nee, mijn kleine Spanjaard kan niet mee in het vliegtuig. Maar weet je: met hem kreeg ik mijn ritme weer terug. Ik voel me zo vrij als een vogel in de lucht!

Hoe beperk jij zelf jouw vrijheid? En hoe ga je dat veranderen? Wil je dat hieronder met mij delen? 🍀