Dat was de reactie van mijn oude buurman op een post van mij op social media: “ook grappig dat je fotomodel geworden bent”.
Hij heeft gelijk, dat is best grappig
Zeker als je weet dat ik het in de tijd dat wij buren waren (40 jaar geleden 🙈) al spannend vond om in mijn eentje door Goes, mijn woonplaats toen, te lopen of te fietsen. Overdag hè! Ik was enorm onzeker over mezelf en dacht werkelijk dat iedereen naar me keek (toen wist ik nog niet dat mensen het veel te druk met zichzelf hebben om zich druk over mij te maken). Dat is dus gelukkig flink veranderd. Zoals vaker in mijn leven, want ik ben over veel dingen onzeker geweest en ik heb die onzekerheden één voor één overwonnen.
Tien jaar later keek ik in de spiegel
Ik was ondertussen moeder van de 3 meest fantastische dochtertjes van de hele wereld. Onze jongste zou die dag worden gedoopt. Ik was pas naar kapper geweest, had een nieuwe look. Mijn meisjes waren klaar om mee te gaan. De twee oudste met dezelfde kleertjes aan, rokjes die ik zelf had gemaakt, navy look, net als ik. De jongste lag vredig te slapen. Ik keek nog eens goed in die spiegel en ik voelde me apetrots. Daar stond ik dan: moeder van 3 geweldige dochtertjes! Wauw!
Wil ze aardig zijn?
Ik was fulltime moeder en ‘s avonds, en in het weekend, volgde ik allerlei trainingen en opleidingen. Zette me als vrijwilliger voluit in de voor samenleving, want mijn grote geluk dat gunde ik iedereen. Ik was lid van een koor. De dirigent vroeg een keer in de pauze waarom ik niet solo zong. Huh? Ik? Never! Dat zou ik niet eens durven en ik dacht ‘dat zegt ze vast om aardig te zijn’.
Never!
Een van mijn opleidingen leidde tot de uitnodiging om groepswerk te gaan doen. Als in: ik zou voor de groep gaan staan, waardevolle informatie delen. Ik? Never! Gelukkig was de trainer slim genoeg om niet te pushen, “je moet niks”, én mij er wel bij te houden. Iemand anders zou de training geven, maar ze had wel hulp nodig met de koffie, papieren uitdelen en het omslaan van de vellen van de flipover (bij wijze van spreken 😉) Oké, dat durfde ik wel, al vond ik dat ook nog spannend.
De plaats die ik mezelf had toebedeeld was anderen laten shinen
Anderen ondersteunen om voor het voetlicht te gaan staan en hen daar vol te laten stralen. Zo ook mijn leraar uit Zuid Afrika. Ik haalde hem naar België en Nederland en faciliteerde alles voor hem, zodat hij zijn workshops en consulten kon geven. Het is dat hij zei: “jij komt er ook bij zitten” anders had ik dat niet gedaan.
Dát ga ik niet doen
Mijn eerste coachsessies heb ik aan hem te danken. Ik had ondertussen mijn certificaat ontvangen, hem daar vriendelijk voor bedankt mét de mededeling ‘hier ben ik heel blij mee, maar ik ga geen consulten doen’. Hij glimlachte, nodigde mij uit bij zijn sessies en vroeg dan terloops “wat zou jij hier zeggen Marie-José?”. Om dan na de sessie te zeggen: “is het je misschien opgevallen dat jij heel het consult hebt gedaan? Ik kwam niet eens aan het woord” (hij had nogal humor 😊).
Waarom vertel ik heel dit verhaal
Wel, wat je nu van mij ziet is niet hoe ik altijd ben geweest. Net als jij en iedereen op onze planeet, ben ik geboren met zelfvertrouwen. Geen enkele baby vraagt zich af wat haar/zijn ouders van hem vinden. Het kindje roept en wordt gehoord. En als het niet gehoordt wordt blijft het gewoon roepen. Simpel.
Verloren, gevonden
Net als jij ben ik mijn zelfvertrouwen onderweg in mijn leven verloren. Meerdere keren. En toen ik het terugvond had ik het nog niet overal. Mijn zelfvertrouwen als moeder gaf me nog geen zelfvertrouwen om voor een groep te staan. Mijn zelfvertrouwen als faciliteerder gaf me nog geen zelfvertrouwen om zelf consulten te geven.
Wat je verliest, kan je ook weer terugvinden
Net als jij heb ik in de loop van mijn leven de nodige butsen en bulten opgelopen. Maar dat wil niet zeggen dat je jezelf niet kunt uitdeuken. Dat je jezelf niet opnieuw kunt uitvinden. En ja het is handig als er mensen op je pad komen die jou daarmee helpen. Maar als die er voor mij zijn, zijn die er ook voor jou. Ik ben ook een gewoon Zeeuws meisje met mijn voeten in de klei. Als ik iets kan leren, kan jij dat ook.
Ik doe het wél
En zo sta ik nu wel voor groepen, met heel veel plezier ook nog! Ik geniet van mijn workshops en webinars. Van alles wat ik heb geleerd te delen, zodat jij ook je zelfvertrouwen en gezond gevoel van eigenwaarde weer terug kunt vinden. Wat niet wil zeggen dat ik het soms niet spannend vind, maar dat is een gezonde spanning. Niet de verlammende angst van ‘Huh? Ik? Never!’.
En toch…
Een paar weken geleden gaf ik mijn workshop Gewoon Loslaten voor het eerst online. Er zaten mensen bij die al heel veel aan persoonlijke ontwikkeling hebben gedaan. Jaáren! En ik hoorde dat stemmetje weer in mijn hoofd: ‘Wat ga jij ze nu vertellen? Weet je wel zeker dat je genoeg waardevols voor hen hebt?’ Ik heb me enorm op die online workshop voorbereid, terwijl ik deze workshop al een paar jaar geef dus de inhoud kan dromen.
De feedback was lovend: “Wat heb je veel waardevols gedeeld. We hebben enorm veel geleerd. Je neemt ons mee in je enthousiasme en je kunt wel zien dat je het zelf lééft.
Je kan dit – PUNT
En toen zei ik tegen mezelf:
‘Kijk Marie-José je KAN dit. Punt. En je luistert NOOIT meer naar stemmetjes in je hoofd die je wat anders proberen wijs te maken’
Een week later vertelde ik dit tegen een collega. Haar reactie: “Het klinkt alsof je jezelf toch nog moet overtuigen?”
Sjips…
Klaar met die flauwekul.
Ik kan dit. Punt.
Op mijn website staat een hele waslijst aan lovende referenties. Misschien moet ik ze zelf ook nog es goed lezen 😜
Het duiveltje
Moraal van het verhaal is zoals mijn businesscoach al zo vaak heeft gezegd: “Every new level has its own devil”. Elke keer mag je weer een stapje op jezelf overwinnen. Daar hoef je geen fotomodel voor te worden hoor 😉 maar wat is jouw duiveltje en met welk stapje ga jij hem overwinnen?
Welk duiveltje mag jij overwinnen? Wil je dat hieronder met mij delen? 🍀
