Herken je dat? Iemand zegt iets tegen je, heeft commentaar op je en je vóelt het echt zo BAF bij je binnenkomen. Het doet bijna fysiek pijn. Wat is je allereerste reactie? Tegenaanval? “Alsof jij alles altijd zo goed weet”. Verbaal geweld? “Wie denk jij wel dat je bent dat je zo tegen mij tekeer kunt gaan?” Of zwijgen, maar in gedachten koken van woede en de ander diep in de grond of naar een andere planeet wensen? Het is immers zijn/haar schuld dat jij je zo rottig voelt!
Is dat echt zo?
Wat er werkelijk gebeurt is dat de ander door de opmerking (kan ook gedrag zijn) jou een spiegel voorhoudt, zonder dat hij/zij zich daar van bewust is overigens. Wat er letterlijk in een paar seconden gebeurd: je hersens gaan razendsnel met de informatie (de opmerking of gedrag van de ander) aan de slag. Ze leggen in no time verbinding met wat je al hebt meegemaakt en de emoties die daaraan zijn gekoppeld en hoppa! Pijn! Er wordt dus iets in jou getriggert waar je nog aan mag werken. Een oud stuk, een oude wond, een oude pijn die je nog niet helemaal hebt ver-werkt.
Je krijgt een hele mooie kans
Je krijgt dus eigenlijk gratis en voor niets een hele mooie kans. Alleen zien we dat vaak niet zo. Meestal wijzen we naar de ander: jij doet mij pijn en ik wil dat je daarmee ophoudt. Een Indiaans spreekwoord zegt: ‘Als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er drie naar jezelf’. Zou het kunnen dat daarnaar kijken, naar jezelf, je meer oplevert dan naar de ander te wijzen? Het zou zomaar kunnen…
Je hebt instant je kracht weggegeven
In alle drie de reacties in de eerste alinea (lees nog eventjes terug 😉) heb je instant je kracht weggegeven. Hup, zomaar bij de ander in zijn/haar schoot geworpen. Hij/zij kan je immers zomaar boos of verontwaardigd krijgen of een andere reactie bij je uitlokken. Op deze manier plaats je jezelf in de rol van slachtoffer. Want ja als de ander de schuldige is, ben jij automatisch het slachtoffer.
Zo kan je kiezen
Je kan ook op een andere manier naar de situatie kijken. In plaats van de schuld ergens neer te leggen, kan je ook kijken van ‘oké dit is gebeurd wat wil ik hiermee? Hoe wil ik hierop reageren?’ Het enige wat je hoeft te doen om tot een andere reactie te komen dan je automatische respons is even diep adem halen of tot 3 tellen en daarmee uit de situatie stappen. Dan heb je keuze hoe je wilt reageren.
Wat is hier gebeurd?
Door te kijken van ‘wat is hier gebeurd, wat wil ik hiermee’?’ Neem je eigenaarschap. Daarmee hou je je kracht bij jezelf. Datzelfde geldt bij dingen die gebeuren in je leven die intens verdrietig of vervelend zijn. Je baan verliezen, je partner die er vandoor wilt bijvoorbeeld. Als je de schuld bij hem legt ben jij ook hier automatisch slachtoffer. Een rol vanwaaruit je in de regel niet veel verder komt. Met ‘wat is hier gebeurd, wat kan ik doen om verder te komen?’ neem je eigenaarschap over de situatie.
Dat is best een uitdaging
Is dat een uitdaging? Ja zeker te weten. Je komt op deze manier echter wel steeds dieper in jezelf, steeds dieper bij je innerlijke kracht. Wat niet wil zeggen dat je niet intens verdrietig over de situatie mag zijn. Zeker te weten wel. Maar de emoties die een gebeurtenis oproepen en eigenaarschap nemen over de situatie zijn twee verschillende dingen die heel goed hand in hand kunnen gaan. Het een sluit het ander echt niet uit. In slachtofferschap blijf je vaak in emoties hangen, in eigenaarschap mogen de emoties er zijn én neem je het heft ook in eigen hand. Vanuit die plek ga je zien hoe je weer in verbinding kunt komen, hoe je vanuit liefde kunt communiceren, hoe je verder kunt. Je houdt je kracht bij jezelf in plaats van dat je die bij de ander legt.
Je dacht dat je er nooit door zou komen
Je verdriet mag er zijn, de lessen en de groei mogen er ook zijn. Kijk eens terug in je leven: ben je ooit al gegroeid van die hele makkelijke jaren, toen alles van een leien dakje ging? Of, nu je erop terugkijkt, zaten je groei en je lessen juist in die jaren waarin je soms dacht dat je er nooit door zou komen?
Neem de ruimte voor beiden
Verdriet / je levenslessen & groei, die kan je heel goed van elkaar los splitsen. Vanuit eigenaarschap is er ruimte voor beiden. Vanuit slachtofferschap kan je de lessen en de groei gewoonweg niet zien.
Au! Die komt binnen!
Wat kies je dan? Slachtofferschap of eigenaarschap?
Heb je bij het lezen van dit blog ontdekt dat je hier nog wel stappen in kunt zetten én hulp kunt gebruiken? Stuur dan even een berichtje: mariejose@jouwinnerljkekracht.nu
