Mijn hart brak …
deze week tijdens een coach sessie:
Ik luister
Ik hoor een verhaal over jezelf leeg geven
jezelf compleet wegcijferen voor de ander
een verhaal over ja zeggen als je nee bedoelt
Niet 1x maar keer op keer
Steeds maar weer zeggen “ik vind het prima”
terwijl alles binnenin je schreeuwt “Dit is helemaal niet prima!”
En toch geef je toe
toch zwijg je
keer op keer
Een verhaal over je relatie willen redden
Je relatie willen redden door steeds maar ja en amen te zeggen
En wat gebeurt er?
Het gaat van kwaad naar erger
Onbewust ben je samen een patroon aan het opbouwen, patroon van de een bepaalt en de ander zegt altijd “Ik vind het prima”.
Je lijf gaat protesteren
Je krijgt ‘kleine’ kwaaltjes
Of je duim zit tijdens een klusje plotsklaps klem
Ons lichaam geeft ons heel de dag door allerlei signalen.
Je klemt je duim? Waar zet jij jezelf klem in je leven?
Je snijdt jezelf tijdens vlug vlug koken in je vinger: waar in je leven snijd jij jezelf in je vingers?
Je lijft geeft jou de signalen, je hoeft er alleen maar te luisteren.
Hoe bouw je een mooi leven?
Nou dat is precies wat je elke dag aan het doen bent! Of niet. Elke keuze die je elke dag maakt vormt je leven. Ingewikkelder dan dat is het niet. Of het een mooi leven met genieten is of een leven vol frustratie, dat bepaal jij helemaal zelf.
Je wilt gehoord en gezien worden?
Hoor en zie jij jezelf eigenlijk wel? Luister je naar je lijf? Luister je naar je buikgevoel? Durf je te luisteren naar je intuïtie? Of redeneer je dat allemaal steeds weer weg en doe je datgene weer wat je eigenlijk helemaal niet wilt doen?
Als jij jezelf niet ziet en niet hoort, hoe kan je dan verwachten dan een ander dat wel doet?
Je doet het toch voor de ander?
Prachtige kreet: “‘Je doet het voor de ander’, wat dat ‘het’ dan ook maar mag zijn. Je wil de ander gelukkig maken, je wilt de ander ontlasten, je wilt de steentjes voor de ander haar voeten weghalen zodat zij niet zal vallen.
Weet je, misschien is dat vallen nu wel net precies wat ze nodig heeft. Een mens leert weinig in en van het leven als het allemaal vanzelf gaat. Als er altijd wel iemand is die de hete kolen uit het vuur haalt. Het leven is zo bedoelt dat je dat zelf doet. Dat je zelf je vingers brandt, dat je zelf es op je snufferd gaat. Dan leer je hoe en wat niet goed voelt en hoe je het anders, beter, slimmer aan kunt pakken.
Je ontneemt de ander haar groei
Jij die al opspringt voordat de ander nog maar een kik heeft gegeven: jij ontneemt die ander haar groei. Wat je denkt voor de ander te doen, werkt helemaal niet zo lekker voor die ander uit als dat je voor haar zou wensen. Plus dat je er zelf aan onderdoor gaat.
Dit zie ik té vaak voorbijkomen
En daarom moet me dit echt van het hart: dat wat je met je goeie hart allemaal voor de ander doet terwijl jij jezelf wegcijfert, dat geeft alleen maar slachtoffers. Twee slachtoffers wel te verstaan: je ontneemt de ander de kans zelf haar lesjes te leren en je ontneemt jezelf op den duur alle levensvreugde door steeds maar ja en amen te zeggen.
Voor jezelf opkomen doe je niet alleen voor jezelf
Voor jezelf opkomen doe je dus niet alleen voor jezelf.
Juist daar help je ook je omgeving mee.
Juist daar help je ook ‘de ander’ mee.
Moet ik ‘de ander’ dan maar laten vallen?
Nee! Je moet de ander niet laten vallen. Natuurlijk mag je helpen en bijstaan en een handje toesteken. Het gaat er alleen over dat je uit de overdrive mag komen. In het vliegtuig krijg je bij elke vlucht steeds weer opnieuw de uitleg: ‘stel dat de cabinedruk wegvalt dan zet je éérst bij jezelf het zuurstofmasker op en dan pas bij de ander’. Om de doodeenvoudige reden dat je anders het risico loopt dat je zelf zonder stuurstof zit en dan hoef je niemand meer te helpen, dan kán je zelfs jezelf niet meer helpen.
In het dagelijks leven is dat niet anders: zorg jij nu eerst maar es dat je zelf goed in je vel zit, dan komt je omgeving er wel achteraan. Als je dat omdraait: eerst moet iedereen goed in zijn vel zitten en dan kom ik aan de beurt, nou dan kan ik je verzekeren dat je nooit aan de beurt komt, omdat jij er nooit voor kan zorgen dat iedereen lekker in zijn vel zit.
Dit wil je wellicht niet horen
Er is een reden voor dat je constant met anderen in de weer bent. Dat is (onbewust) om weg te lopen van jezelf. Om de (oude) pijn, het (oude) verdriet dat diep van binnen zit, niet te hoeven voelen. Daar heb je geen schuld aan. Daar hoef je jezelf niets in te verwijten. Dat is wat we als mensen doen. Weglopen, uit de buurt blijven van wat ongemakkelijk of naar voelt. Dat is je beschermingsmechanisme dat je uit de buurt van gevaar wilt houden en ongemakkelijk gevoel hetzelfde aanziet als gevaar (je lijf reageert immers op dezelfde manier: keel die dichtknijpt, ongemakkelijk gevoel in je buik, sneller kloppend hart)
Lifeline!
Nou het zou natuurlijk absoluut niet oké zijn als ik hier afsluit, zonder jou een lifeline, een reddingsboei toe te werpen. Herken je jezelf in bovenstaande en ben je er nu echt echt ECHT klaar mee? Stuur me dan een berichtje op mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu dan maken we een bel afspraak en help ik jou om hieruit te komen. DOEN!
Durf jij voor jezelf te kiezen? Wil je dat hieronder met mij delen?
