De grote klok in mijn keuken tikt heel zachtjes als de wijzers verschuiven. Als ik gewoon bezig ben hoor ik het niet eens, maar als het heel stil is wel. Tik tok tik tok tik tok.. Het zou ook een irritant geluidje kunnen zijn als je wakker ligt 😉 want hoe is het met jou sinds de zomertijd is ingegaan? Was je 31 maart gelijk aan de ‘nieuwe tijd’ gewend? Kon je moeiteloos overschakelen? Ik eerlijk gezegd niet en op het moment als ik dit schrijf ook nog niet echt. Mijn ritme is ruw verstoord. Ik slaap altijd zonder wekker, mijn natuurlijk ritme is ‘s ochtends lekker vroeg uitmezelf wakker worden, mijn ochtendritueel doen en dan een end met Vito wandelen. Bij voorkeur bij zonsopgang ook nog 😉 Nu kom ik, als ik het op deze manier doe, met mijn dag in de knel, omdat ik doodleuk een uur ‘te laat’ wakker word. En ‘s avonds ben ik geneigd om lekker door te gaan, nog niet moe dus ik kan nog wel even… en nog even.. en nog even… o sjips is het al zo laat!!!
Ik ben niet de enige
Nu blijkt dat ik niet de enige ben. Iedereen die een beetje gevoelig is, loopt na het verzetten van de klok achter de feiten aan. Te laat wakker, te laat naar bed. Herkenbaar? Maar ach, het went wel, zeggen we dan. Speciaal voor mij zullen ‘ze’ dat gedoe met de tijd verzetten vast niet gaan afschaffen. Dus passen we ons aan. Zetten we keurig onze klokken weer gelijk, gaan we dan maar eten als die klok het aangeeft, doen we ons best om te gaan slapen als die klok ook dat weer aangeeft. Heb je mooi nog een uur langer om te piekeren, want je lichaam laat zich niet zomaar 1, 2, 3 in een ander bioritme dwingen.
Niks bijzonders hoor
Vroeg of laat raak je echt wel aan die nieuwe kloktijd gewend. Je negeert gewoon de signalen die je lichaam je geeft met ‘nee, het is nog geen tijd’ en je leeft gewoon verder. Niets bijzonders aan de hand. Het is toch wel razend interessant, vind ik dan weer, dan we de signalen van ons lichaam zo makkelijk kunnen negeren, dat we onszelf daar zo makkelijk opdracht toe kunnen geven. Net zoals met de innerlijke onrust die je voelt, de leegte. Daar is toch totaal geen reden toe? Je hebt het toch goed? Je hebt toch geen reden tot klagen? Zet de tv maar aan, vertel je jezelf, dan zie je pas beelden van mensen die echt reden tot klagen hebben, maar jij? Nee. Je woont hier veilig in Nederland, je hebt een dak boven je hoofd, eten op tafel en kleding aan je lijf. Je hebt verder de boel best goed voor elkaar, dat hoor je ook vaak genoeg vanuit je omgeving.
Wat zit jouw gevoel dan aldoor maar voor signalen te geven? Waar is dat goed voor?
Want signalen, die krijg je. Je hebt vriendinnen, jarenlange vriendschappen zelfs – ook dat heb je goed voor elkaar. Maar als jullie samen zijn, voel je je er nooit helemaal bij horen. Het lijkt zelfs wel of je er steeds verder buiten komt te staan. Niet dat ze jou afwijzen, helemaal niet; het ligt aan jou. Jij vindt de gesprekken vaak zo oppervlakkig, de onderwerpen zo onbelangrijk… en de dingen die jou bezighouden, daar durf je het vaak niet over te hebben. Dat gevoel schuurt. Maar je negeert het en doet gewoon mee, net zoals je sinds een paar weken netjes meedoet met de zomertijd.
Het gevoel dat het anders zou moeten
En het is niet alleen in vriendschappen, dat gevoel van leegte. Over liefdesrelaties ga ik het niet eens met je hebben, hoewel het daar misschien wel het allerpijnlijkst is dat je geen echte verbinding voelt terwijl je die zo graag wilt. Maar ook in allerlei oppervlakkiger contacten, de discussies op social media, bij het kijken naar een talkshow voel je altijd datzelfde zeurende gevoel. Het gevoel dat het ánders zou moeten. Dat je geen aansluiting hebt. Dat de anderen er anders in zitten dan jij.
Je doet precies hetzelfde
Maar je doet precies hetzelfde als met de zomertijd. Je verzet netjes je klok, je telefoon doet het trouwens helemaal zelf, alle gemak om je gewoon in iets anders te duwen dan dat jij voelt dat goed voor je is. En je gaat er gewoon in mee. De tijd heelt alles, ook dit tijdelijk ongemak van de klok verzetten.
Nou… dat is niet helemaal waar
De tijd heelt helemaal niet alles. Het gaat erom wat je in die tijd doet. Je mag de tijd gerust een handje helpen. Als jouw lijf je signalen blíjft geven, dan zou je er ook eens voor kunnen kiezen om ernaar te luisteren. Leegte kan je vullen met een dikke reep chocolade, met een zak drop of chips, met een extra glas wijn, met nog eens flink uit je dak gaan met sporten, met oeverloos door je social media kanalen te swipen, maar het zijn allemaal slechts doekjes voor het bloeden. Even voel je je weer lekker, want je hersenen reageren braaf op de dopamine shots die jij ze hiermee geeft. Maar ik hoef jou niet te vertellen dat het gevoel van leegte steeds weer als een boemerang terugkeert. Sterker nog, steeds sneller, want je hersenen raken al heel snel gewend aan wat jij je voorschotelt. Ze raken verzadigd, jij raakt al heel snel gewend aan de ‘pijnstilling’ die ze afgeven, dus je hebt steeds meer nodig. Er is steeds meer afleiding nodig om alle signalen die je lijf je geeft tot zwijgen te brengen.
Tik tok tik tok tik tok
De klok tikt, jouw interne klok ook. Feelings burried alive never die, gevoelens die je levend begraaft sterven niet. Dat is anders dan met de zomertijd: daar krijg je steeds minder last van en in mei merk je er helemaal niets meer van. Maar die gapende leegte, dat gevoel dat je je nooit écht gezien, begrepen en gesteund voelt, dat wordt juist steeds sterker. Vroeg of laat knalt het zodanig in je gezicht dat je er werkelijk niet meer onderuit kunt. Vaak in de vorm van ‘een crisis’, je maakt een onhandige val en je breekt je been, je wordt ziek, o het leven heeft vele ingenieuze manieren om ons plat te leggen en te dwingen om te luisteren. Ga je daar op zitten wachten? Of ga je nu toch maar luisteren? En dat is ook een verschil met de zomertijd: daar kun je als individu niets tegen beginnen. Maar die leegte in jezelf, die kun je wel oplossen. Daar sta je niet machteloos tegenover, als je de juiste hulp maar inroept. Ik ben slechts één berichtje bij jou vandaan: mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu.
