De deurbel gaat, yesss! Ik zwaai de voordeur open en ik zie vijf stralende gezichten met een BIG smile! ’Ha Marie-José-tje!!!!!!!’ O wat is dít leuk! Omhelzingen, knuffels, kom gezellig binnen de taart staat al klaar! We ploffen aan mijn grote eettafel, niet ‘opgeprikt’ op de bank in een kringetje, nee gezellig allemaal aan tafel. Grote dampende theemokken in onze handen, allemaal een stukje zelfgemaakte chocoladetaart (zonder suiker, zonder zooi) voor onze neus, ’Hoe heb je díe gemaakt!? Mag ik het recept?’ En kletsen maar. Wat hebben we elkaar weer veel te vertellen!
Belachelijk idee
Vorige week was ik jarig en ik had mijn oudste vriendinnen ’s ochtends uitgenodigd. Niet oud in de zin van leeftijd, nee oud in de zin van dat we al zo lang met elkaar meelopen, meeleven. Ooit begonnen als een team meiden die de nachtmerrython van Heinkenszand zwommen: teams van acht personen die 24 uur lang non stop banen zwemmen, in het buitenbad! Toen ze mij intertijd vroegen of ik mee wou doen, vond ik het eerlijk gezegd een volslagen belachelijk idee.
Is dit leuk? Serieus?
Wie gaat er nu midden in de nacht banen zwemmen! Natuurlijk had ik er al eerder van gehoord, maar kon me de leuk ervan niet voorstellen. En toch… toen ze mij toen vroegen… ‘Toe zeg nu ja, het is gewoon echt heel leuk!’ Hmmm, misschien…. oké… 1x keer dan… en toen was ik verkocht. Wat hebben we ontzettend veel plezier gehad tijdens die nachtelijke zwempartijen. Het was zó leuk dat we ook buitenom het zwemmen dingen samen gingen doen. Het nachtelijk zwemmen stopte, de uitjes niet: fietsen door Amsterdam, in een hostel overnachten in Gent, naar het theater, ons jaarlijks weekend in Renesse, er ontstond een jaarlijks etentje georganiseerd door de vriendin die samen met haar man mega goed kan koken, noem maar op.
Het leven laat z’n sporen achter
We kennen elkaar nu ruim 30 jaar (jaaaaa, ik ben geen 20 meer, maar dat wist je al 😉) en ieder heeft ook het nodige meegemaakt. Ernstige zieke partners, die er gelukkig weer bovenop kwamen, een van ons verloor haar man aan ALS, een van ons beleefde extreem spannende tijden met een ziek kind, een ging na 27,5 jaar huwelijk scheiden en moest haar leven opnieuw uitvinden, een van ons werd ernstig ziek en is heel blij (en wij erbij!) dat ze nu ‘zomaar’ een paar uurtjes op verjaardagsvisite kan komen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het leven laat zijn sporen achter, bij iedereen, ook bij ons, niemand uitgezonderd.
Daarom zo bijzonder
Dat maakt het toch heel bijzonder dat we nog steeds contact met elkaar hebben, nog steeds (in plat Zeeuws 😃) niet uitgepraat raken als we bij elkaar zijn. Over nu en ook over de vele herinneringen die we samen delen. Natuurlijk kent ook deze vriendschap golfbewegingen. Er waren jaren dat we elkaar heel veel zagen, er waren jaren dat het best ingewikkeld was om de boel weer es bij elkaar te krijgen. Op een gegeven moment besloten we: we plannen gewoon iets en wie komt die komt. In de praktijk werkt dat heel aardig en kunnen vaak de meesten. Deze vriendinnenkring is me enorm dierbaar, ook al was ik een tijd degene die meer niet kon dan wel.
Het is niet altijd zo
Het is niet altijd zo dat vriendinnen zo lang in je leven blijven: sociologen van de universiteit van Utrecht ontdekten dat onze vriendenkring zich om de zeven jaar vernieuwt. In die tijd verdwijnt ongeveer de helft van onze vrienden uit ons sociale netwerk. Het goede nieuws is dat binnen diezelfde periode de verdwenen helft vervangen wordt door een nieuwe lichting vrienden. Aldus dit onderzoek. Ik vraag me af of dat echt voor iedereen zo is. In mijn praktijk hoor ik wel vaak over vriendinnen verliezen, maar ook dat het nog niet zo eenvoudig is om nieuwe vriendschappen aan te knopen.
Die ervaring heb ik ook
Er zijn zeker ook vrienden uit mijn leven ‘verdwenen’, terwijl ze in een bepaalde levensfase enorm belangrijk voor me zijn geweest. Dat herken je misschien zelf ook wel. Je volgt je levenspad en als je op een bepaald moment even stil staat en achterom kijkt ontdek je ‘hé die is onderweg uitgestapt of ik heb blijkbaar ergens een andere afslag genomen’.
Ik voel het niet meer
Op je pad van persoonlijke ontwikkeling kan je ook ontdekken dat je je bij je vriendinnen, de meiden die je al zo ontzettend lang kent, waar je zoveel mooie herinneringen mee hebt, steeds vaker een vreemde eend in de bijt voelt. Je mist de diepe verbinding. ‘Wie is er nu zo veranderd?’ vraag je je af. ‘Ik? ‘Zij?’ En nu dan?
Waar mis je het nog meer?
Waar mis je die diepe verbinding nog meer? Vaak is het dan niet alleen in je vriendschappen, maar ervaar je sowieso een gevoel van onbestemde leegte. En ga dat dan maar eens delen terwijl het net zo gezellig en lang leven de lol is. Dat voelt wel heel kwetsbaar hè?
Toch is dat de sleutel
En toch is die kwetsbaarheid nu net de sleutel tot de diepe verbinding die je zo graag wilt. Verbinding voelen zit niet in ‘het is zo gezellig en lang leve de lol’, al is dat zeker ook super! Verbinding ervaar je als je jezelf laat zien wie je werkelijk bent, in al je kwetsbaarheid: met al je vragen en onzekerheden, met al je uitdagingen, met al je gevoel van niet weten, met al je voorzichtige stappen op het pad wat je zo graag wilt lopen, met al je onderuit glijden en weer overeind krabbelen. Want dat hebben we werkelijk allemaal gemeen. Dat met elkaar delen, daar zit de werkelijke verbinding. Dán gaat er een wereld voor je open. En ja, kom dan ook maar op met die lol samen!
Herken je het gevoel van leegte? De diep verbinding missen? Het niet kwetsbaar durven zijn? Dat hoeft niet zo te blijven, echt niet! Ik help je om eruit te komen en ben slechts een berichtje bij je vandaan: mariejose@jouwinnerlijkekracht.nu
