Eind van de middag, na de coachsessies, pakte ik mijn telefoon: gemiste oproep van mijn zus. ‘Hmm zij belt niet zomaar’ ging er door me heen en ik belde direct terug om te vragen wat er aan de hand was. “Papa is vertrokken” Het was 7 mei 2020. Mijn vader woonde in een verzorgingstehuis. Met een groot hek eromheen zelfs, want het was corona tijd. De bewoners mochten er niet uit, bezoekers mochten er niet. “Papa is vertrokken” kon dus maar een ding betekenen: mijn vader was overleden… Ik mocht er niet naar toe, hij zou zo snel mogelijk naar het Vlinderhuis in Goes worden gebracht, waar hij zou worden opgebaard. Ook daar mocht ik niet bij zijn. Pas de volgende dag kon ik naar hem toe.
Wij mensen zijn geboren verhalenvertellers
Zo gauw je iets meemaakt ontstaat er een verhaal in je hoofd. Het verhaal van het gedoe op je werk, het verhaal van je vakantie, het verhaal van je scheiding om maar eens wat te noemen. Zo ontstond bij mij, na dit telefoontje, het verhaal rond het overlijden van mijn vader.
Vroeger was ik me totaal niet bewust hoe dat werkt
Wat ik meemaakte, wat er gebeurde in mijn leven, daar dacht ik over, sterker nog, daar piekerde ik over. En natuurlijk sprak ik er ook over, net als ieder ander. Maar ik was me niet bewust dat hetgeen je denkt en vertelt van enorme invloed is op hoe je je voelt en op de herinneringen die je aan de gebeurtenis zult hebben.
Wat vertel jij?
Hoe gaat bij jou? Wat gaat er door je hoofd? Wat vertel je? De frustraties? Het oneerlijke? Of kan je ook met een andere bril kijken naar dat wat je meemaakt?
Ik had alle reden om verontwaardigd te zijn
Mijn vader zat al wekenlang opgesloten in het verzorgingshuis. Met de beste bedoelingen van degenen die hiervoor verantwoordelijk waren, ze wilden de bewoners tegen corona beschermen, maar het resultaat was wel dat hij enorm eenzaam was. Voor hem hoefde het niet meer als hij zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen niet meer mocht zien. Als je 91 bent is er niet heel veel belangrijk meer in je leven, maar je familie wel! En die mocht hij niet meer zien.
En toch deed ik het anders
Het is al enorm verdrietig als je hoort dat je vader is overleden, de pil is nog bitterder als je er dan niet eens direct naar toe mag. Het verhaal dat in mijn hoofd ontstond had makkelijk een boos en bitter verhaal kunnen zijn. Daar heb ik niet voor gekozen.
Ik heb gekeken naar wat er wél was, naar wat er wél kon
Mijn vaders liefste verzorger was tot het allerlaatste moment bij hem en hield zijn hand vast. Dat gaf enorme troost. Ik kon mijn 3 dochters bellen en dat heb ik dan ook direct gedaan, ook al was het etenstijd. Hun nabijheid, al was het via de telefoon, gaf mij nog meer troost.
Er kon ‘niets’
Met flinke beperkende maatregelen kon het geen normale uitvaart worden. Maar we keken constant naar ‘wat kan er wel’. Wat voelt er goed. Uiteindelijk is het een buitengewoon liefdevol afscheid geworden. En dát is het verhaal wat mij zal bijblijven aan het overlijden van mijn vader.
‘Nou dat moet je toch ook maar kunnen!’
Als ik bovenstaand verhaal als voorbeeld geef tijdens mijn workshops, is er altijd wel iemand die zegt: “Nou dat moet je dan toch ook maar kunnen!” Wel, wat ik kan kan jij natuurlijk ook. Ik ben gewoon een Zeeuws meisje met mijn voeten in klei en heb echt geen hocus pocus bovennatuurlijke gaven.
Je hoeft geen robot te worden
En je hoeft ook geen robot te zijn. Voel wat je voelt. Laat je verdriet, frustraties stromen. Geef ze de ruimte. Als je dat doet gaan ze geen eigen leven leiden. Ze mogen komen en ze mogen ook weer gaan. Elke keer weer opnieuw als ze zich aandienen.
Maar wat schiet je ermee op?
Wat schiet je ermee op als je blijft hangen in hoe het had kunnen zijn? Als je blijft hangen in ‘ik had het zo graag anders gewild’. De situatie verandert er niets door. Het is wat het is en je hebt het te doen met hoe het op dat moment is.
Wat kies jij?
Welke verhalen kies jij om te denken, om (jezelf) te vertellen? Kies je ervoor om het mooie te willen zien? Of zie je alleen het lelijke? Wil je dat hieronder met mijn delen?
Mijn vader is vertrokken naar waar hij het liefst wou zijn: bij mijn moeder die eerste kerstdag 2018 is overleden. Ook dat is een mooi stukje in het verdrietige verhaal over het overlijden van mijn vader.
