“Je moet je wenkbrauwen maar niet meer zo zwart maken hoor, dat is echt niet mooi” zei de medewerkster van de DA-drogisterij tegen me toen ik mijn doosje oogschaduw wou betalen. Ik werd vuurrood, kromp in elkaar en durfde niet te zeggen dat ik helemaal niets met mijn wenkbrauwen had gedaan.
Een flinke deuk
Ik had alle moed verzameld om mijn allereerste doosje oogschaduw te kopen, wat ik eigenlijk niet durfde, maar ik wou het wel heel graag. Dus op den duur, na heel veel dralen en rondjes lopen, toch naar binnen en toen kreeg ik deze tactloze opmerking. Ze zal het ongetwijfeld goed bedoeld hebben, maar ik kon wel door de grond zakken. Ik nam me ter plekke voor dat ik daar nooit maar dan nooit meer naar binnen zou gaan. Thuis keek ik nog eens goed in de spiegel. Hmm mijn wenkbrauwen waren inderdaad wel heel zwart, veel te dik en inderdaad niet mooi. Mijn gevoel van eigenwaarde had een flinke deuk opgelopen.
De putjes en de bultjes
In bovenstaand verhaal was ik een tiener en had nog totaal geen weerwoord. Dat durfde ik gewoon niet, kwam niet eens in me op. Blijkbaar nam ik ook voetstoots voor waarheid aan wat een ander tegen me zei. Op die leeftijd ben je toch al zo ongelofelijk kwetsbaar. Ik weet ook nog dat een vriendinnetje een keer zei dat ze vond dat ze zulke lelijke benen had. We zaten allebei in korte broek frietjes te eten, onze benen naast elkaar. “Jij hebt tenminste mooie benen zei ze, die van mij zijn lelijk”. Ik keek eens van haar benen naar de mijne en zag toch echt het verschil niet. Dat zei ik ook. “Kijk nou eens goed!”, was haar reactie, “je ziet toch wel dat ik allemaal putjes en bultjes op mijn benen heb”. Ik schoof een beetje ongemakkelijk met mijn frietjes heen en weer en begreep het probleem echt niet. Achteraf bezien had ook zij een deuk in haar eigenwaarde.
Wie bepaalt?
Je gevoel van eigenwaarde. Door wie laat jij dat bepalen? Kijk, dat je als kind, als tiener geen weerwoord had, logisch. Maar nu, nu je volwassen bent, door wie laat jij je gevoel van eigenwaarde bepalen? Door je omgeving? Of kijk je eerlijk naar je spiegelbeeld, naar jouw plekje in jouw leven en ben je er helemaal blij en tevreden mee?
Ik las een tijdje terug een kort verhaal wat je waarde mooi illustreert:
Een meisje had keihard gewerkt op school en was met lof afgestudeerd. Haar vader was supertrots op haar. “Lieverd” zei hij, “je hebt zo hard gewerkt, ik wil je iets bijzonders geven. Kom maar eens mee naar de grote schuur achter op ons terrein”. Daar stond de Jeep die hij vele vele jaren geleden had gekocht, de wagen was ondertussen best oud. “Deze Jeep is voor jou, maar voordat ik hem aan jou geef, ga er dan eerst eens mee naar de handelaar in tweedehandsauto in het centrum, vertel ze dat ik de Jeep wil verkopen en kijk eens hoeveel ze ervoor bieden. Het meisje deed wat haar vader had gevraagd. Ze keerde terug en vertelde: “Ze boden me € 1000 omdat de Jeep er behoorlijk oud en versleten uitziet”.
Vervolgens zei de vader: “Ga nu eens met de Jeep naar het pandjeshuis”. Weer deed het meisje wat haar vader haar vroeg. Toen ze terug thuis kwam vertelde ze haar vader: “Het pandjeshuis bood slechts € 100 omdat het een oude Jeep is”.
Toen vroeg de vader zijn dochter om met de Jeep naar een Jeep club te gaan en hen de Jeep te laten zien. De dochter reed naar de club, keerde weer terug naar haar vader en vertelde: “ Sommige mensen in de club boden € 100.000 voor de Jeep, omdat het een iconische Jeep is en hij door veel verzamelaars wordt gezocht”.
Toen zei de vader dit tegen z’n dochter: “Laat dit een les voor je zijn. De juiste plek waardeert jou op de juiste manier. Als je niet gewaardeerd wordt, erger je dan niet, wees dan niet boos. Het betekent alleen dat je op de verkeerde plek bent. Degenen die jouw waarde zien zijn degenen die jou waarderen. Blijf nooit op een plek waar iemand jouw waarde niet ziet”.
Als ze het niet zien
Een eenvoudig verhaal wat heel goed illustreert hoe jouw waarde bepaalt kan worden. Waar zien mensen wél jouw waarde? Er zijn mensen die mij al heel erg lang ‘kennen’, maar geen idee hebben wat ik als coach doe. Mijn waardering hoef ik daar niet te zoeken (alhoewel het allemaal lieve mensen zijn, maar daar gaat dit niet over). Als ik mijn waarde als coach van hen moest laten afhangen, dan kon ik wel inpakken.
Waar zien ze het wél?
Daarentegen heb ik veel collega’s die enorm lovend over mij spreken en naar mij doorverwijzen. En de mensen die ik coach prijzen mij bij wijze van spreken de hemel in. Ik krijg de ene na de andere klinkende recensie en als ze nog eens verder in zichzelf willen duiken weten ze unaniem de weg naar mij terug te vinden. Naar wie denk je dat ik luister? Als het over mijn waarde als coach gaat: naar wie denk je dan dat ik luister? Naar hen die alleen de oude Marie-José zien? Naar hen die volop in een oud verhaal zitten? Of naar hen weten waar ze het over hebben en mij op mijn waarde kunnen schatten?
Naar wie luister jij eigenlijk?
Je kan ook de vergelijking maken met de stemmetjes in je hoofd. Er is altijd een stemmetje dat je tegenhoudt en je vooral wilt houden waar je bent. Daar is je reptielen brein verantwoordelijk voor. Vooral blijven doen wat je altijd al deed want dat is ‘veilig’. Luister je naar het kleine meisje dat je was dat geen weerwoord had en dus maar braaf volgde? Of luister je nu naar de volwassen vrouw in je die heel goed op haar eigen benen kan staan en haar éigen keuzes kan maken?
Het is voor íedereen bereikbaar
Een gezond gevoel van eigenwaarde, dát is wat ik iedereen gun. Dat is waar ik vrouwen bij help om (weer terug) te vinden. Vertrouwen in en op jezelf en de wereld, zodat je voluit van je leven kunt genieten.
Hoe ga ik nu met tactloosheid om?
Hoe doe ik dat nu als ik nog eens een tactloze opmerking krijg? Ik bedank vriendelijk en zeg vervolgens hoe het voor míj is. Want dát is uiteindelijk het allerbelangrijkste.
Doe jij dat ook? Of zou je dat wel willen, maar durf je het nog niet?
Vraag dan hier een gratis ‘Nu is het Mijn tijd sessie aan. Dan zal ik het jou leren.
Hoe ga jij met tactloze opmerking om? Wil je dat hieronder met mij delen?
