Je hebt NU rust nodig, want je valt (bijna) om.
Je bent weer es te lang doorgegaan en je weet het. Teveel hooi op de bekende vork. Dit moest af, dat moest af en natuurlijk lukt dat. Je gaat gewoon ‘s avonds laat nog een paar uur door en je staat ‘s ochtends een paar uur eerder op. Je knalt door om je to do lijst af te werken en dat grote project af te maken. En natuurlijk lukt dat. Het lukt altijd. O ja en voor die cursus morgen maak je ook nog even van alles in orde. Je ligt veel te laat in bed en de wekker gaat al weer veel te vroeg. Je rijdt 150 km naar je cursus, je bent volledig aanwezig, slurpt alle info op en hebt tussendoor uitgebreid aandacht voor je medecursisten. Je zorgt en zorgt en zorgt voor iedereen zoals je dat altijd al gewend bent om te doen. Zoals je natuur is. Toch……?
OP
En dan ineens……. is het op. OP. Je kan niet meer. Je lijft protesteert langs alle kanten. Je voelt je ongelofelijk moe. Je nek, schouders en rug doen pijn en o wat ben je moe. Door heel je lijf. Je sleept je uit bed in plaats van eruit te springen. Alle klussen op je to do lijst……. je had zoveel plannen……… de dag ligt voor je……. je zou zoveel kunnen doen……. je wou zoveel doen…… en het gaat niet. Het gaat gewoon echt niet. Er is geen focus, geen flow, je voelt alleen dat lijf dat smeekt om rust. Er komt niets uit je handen, helemaal niets, totaal niets. Zelfs simpele klusjes zoals je huis een beetje opruimen of de afwas wegwerken krijg je niet voor elkaar. Je zou je bureau kunnen ordenen zodat je een beetje rust op je werkplek creëert. Je schuift wat papieren van links naar rechts, kijk nog eens op je to do lijst en zachtjesaan dringt het besef tot je door: dit is de prijs die je betaalt voor het altijd maar doorgaan doorgaan doorgaan doorgaan van de afgelopen tijd.
ANDERS
Je slaakt een diepe zucht en weet dat het echt anders moet. De prijs voor dat alsmaar doorgaan en knallen is te hoog, veel te hoog. Dat kan je wel eens een keertje doen, maar niet keer op keer op keer op keer. NU is er rust nodig. Een andere keus heb je overigens op dit moment niet.
Je kruipt terug in je bed en gaat op je rug liggen, armen en benen gespreid, handen open. Je hebt op yoga geleerd om zo de ontspanning in te gaan en hoopt dat dat nu ook werkt. Je haalt een paar keer diep adem en checkt of er nog spanning in je lijf zit, of je onbewust nog spieren aanspant in je handen, je gezicht, je tenen enz. Je voelt hoe je lichaam zich ontspant, hoe er een zekere rust over je heen komt. Bye, bye gedachten, ze mogen komen, ze mogen ook weer gaan. Je hoeft er niet in te blijven hangen, aan te blijven haken. Jij hebt de regie, niet jouw gedachten. Zo blijf je een poos liggen en dan neem je de tijd voor een goed ontbijt. Je geeft je over aan het feit dat je lijf nu rust nodig heeft. Je maakt een wandeling, je voelt de zachte zonnestralen op je gezicht. Terug thuis drink je heel bewust en aandachtig je kop thee en je geeft je over aan het rustige ritme dat deze dag voorschrijft.
Voordat je gaat slapen benoem je waar je dankbaar voor bent, als laatste ga je weer op je rug liggen en check je je lijf weer op spanning. Voordat je het weet ben je naar dromenland vertrokken.
STOP
Stop met constant je grenzen op te zoeken, er overheen te gaan. De prijs is te hoog. Las je rustmomenten in, al was het maar elke ochtend en elke middag een kwartiertje. Neem een goeie lunchpauze, maak dan een wandeling zodat je jezelf weer van verse zuurstof voorziet. Sta elk uur op van je stoel en maak wat bewegingen. Zorg bijvoorbeeld dat je je drinken moet gaan halen in plaats van dat het op de pak naast je staat. Drink rustig je kop thee en geniet er bewust van. Neem de tijd om te koken en gezond te eten. Sluit de dag af met een wandeling. Je lijf zal je met dit alles ontzettend dankbaar zijn. Je mind trouwens ook.
Allemaal inkoppers? Dat zou zomaar kunnen, maar doe jij het ook? Pas jij dat wat je “allemaal wel weet” ook toe?
Alsmaar knallen en doorgaan, het lijkt veel op te leveren. Je verzet bergen. In eerste instantie. De prijs is echter veel te hoog en word steeds hoger totdat je uiteindelijk met een burn out betaalt. Een betere verdeling van je energie zorgt voor veel meer evenwicht en niet steeds pieken, want dat is net als in de bergen: er volgt altijd weer een dal.
Vind jij het moeilijk om je gewoontes te veranderen?
Dat begrijp ik heel goed, want ik deed precies hetzelfde.
Hoe hanteer jij jouw uitersten?
Ik hoor het graag! Zo kunnen we van elkaar leren.
Laat je reactie achter in het veld hieronder.
Je krijgt altijd antwoord!
Hartelijke groet,
Marie-José
Wil je het roer omgooien?
Maak dan nu een afspraak voor een gratis kennismakingssessie.
Herkenbaar. Ik heb ook jarenlang geknald, nu niet meer. Ik heb er ook jaren over gedaan om het weer af te leren en meer rust toe te laten in mijn leven. Het waren vooral de gedachten van niet goed genoeg die mij tegenhielden in mijn rust.
Nu heb ik geen to do lijst meer. Ik ben gewoon en ik doe mijn ding. En ik rust door dagelijkse meditatie, sporten, niets doen, mezelf verwennen, samenzijn met geliefden. De impact van deze rust in mijn leven is echt groots. Ik gun het al je lezers.
Liefs Marielle
Lieve Marielle,
Dank voor je open reactie. Ja herkenbaar hè, het knallen slijt er inderdaad in. Het wordt een manier van leven en het kost echt jaren om het weer af te leren. Ik ben aardig wat keertjes op mijn snufferd gegaan voordat ik echt doorhad dat het geheim in de rust ligt. Opboksen tegen “het is nooit genoeg”, het hoeft niet meer. Heerlijk, wat een rust 🙂
liefs
Marie-José
Ik vind het lastig merk ik. Ik las zeker rustmomenten in. Kort ze alleen altijd weer in. Laat me opjagen over gedachten over wat nog te doen. Ik stel niet meer te hoge doelen, maar hou van werken. Mooie tips. Ik ga proberen ze in de praktijk te brengen. Bedankt voor de bewustwording. Liefs Kit
Heel graag gedaan Kit. Ik hou ook van werken, ik hou ook van rust 😉
Altijd weer die gedachten hè…. o zo menselijk om je daar door te laten opjagen.
Adem in, adem uit, adem in, adem uit…….. het is zo simpel dat we dat gewoon zomaar vergeten 😉
liefs
Marie-José
Hi Marie-Jose herkenbaar, hoor. Veel heb ik gelukkig al achter me gelaten, maar de valkuil blijft bestaan. Ik heb een life-coach in mijn leven en daardoor ben ik veel bewuster geworden van mijn gedrag. Zij houdt mij scherp 😉
Fijn Saskia dat je al zo veel hebt achtergelaten. Ja de spiegel van een life-coach maakt enorm bewust en dan ligt de verandering om de hoek, mooi!
liefs
Marie-José
Ik knal nog steeds. Ben me daar dagelijks van bewust. Nu met een klein mannetje van 10 maanden in huis, een eigen bedrijf, een liefdevol gezin, schieten andere dingen erbij in. Mijn dingen, sporten, ontspannen, een boek lezen. Maar er wordt aan gewerkt. Dagelijks! Bij elke actie sta ik stil. Moet dit nu? Wat als ik het nu niet doe? En wil ik dit wel doen? Zo niet hoe ga ik het anders doen? En wat wil ik nu! Eerst mijn glas vol, zodat andere van mijn overstromende glas kunnen meegenieten!
Mooi Femke! Alles begint inderdaad bij bewust-zijn. Bewust kijken naar wat je doet. Bewust kijken naar hoe je leven eruit ziet. Mooi een klein mannetje van 10 maanden in huis 🙂 TOP COACHES zijn het die kleintjes, ze laten ons prachtig zien hoe je in het NU leeft.
liefs
Marie-José
Mooi hoe jij beschrijft dat het uit balans raken er zo makkelijk in kan sluipen. Nog effe dit, nog effe dat, ja zo gaat het in mijn leven ook vaak en voordat ik het weet is het alweer na twaalven voordat ik naar bed ga.
Gelukkig heb ik een soort natuurlijk correctie systeem en pak ik mijn rust als ik voel dat ik het nodig heb. Ik kan dan heerlijk genieten van, haken, wandelen, koken, op mijn kleinkinderen passen en gewoon lekker niets doen, heerlijk ontspannen allemaal.
Dankjewel Veron. Jouw ontspanning klinkt inderdaad heerlijk. Fijn dat je luistert naar jouw natuurlijk correctie systeem. Dat trekt de boel weer mooi in balans. Lekker genieten van je kleinkinderen, voor je ’t weet zijn ze ook alweer groot…….
liefs
Marie-José
Dag Marie Jose,
Herkenbaar en zo menselijk, de valkuil van veel mensen. Ook die van mij.
De reden om nu in Amsterdam te zijn, mijn geboortestad, waar mijn roots liggen en tegelijkertijd een drukke stad kom ik tot rust en kan ik jouw blog lezen.
Grappig hoe dit werkt..
Rust begint echt van binnen en heeft minder te maken met de plaats wasr je bent op dat moment. Ik noem het maar overgave..
Mooi Simone, in een drukke stad de rust vinden om dit blog te lezen. Rust begint inderdaad echt van binnen. Het moment dat je daar bent is alles mogelijk…
Liefs,
Marie-José