Zoals je ondertussen wel weet ben ik dol op wandelen met Vito en dan bij voorkeur in de zee. Ja dat lees je goed, IN de zee. Daar waar verreweg de meeste mensen in de winter op het strand op stevige wandelschoenen lopen, loop ik steevast met mijn kaplaarzen aan. Waarom? Omdat ik zó graag IN de zee loop (oké, ieder heeft zo haar/zijn ‘afwijking’, bij deze weet je de mijne 😜)
Zo ook die bewuste zondag een paar weken geleden
Vito en ik lopen vaak bij Vlissingen – Dishoek. Voor de niet-Zeeuwen onder ons: de schepen varen daar zo dicht langs de kust dat het lijkt alsof je ze kunt aanraken. Zo ook die dag. Er kwam een énorm groot containerschip van achter ons aangevaren. Ik stopte even om foto’s te maken (nog iets wat ik nooit kan nalaten op het strand 😉). Het schip kwam steeds dichterbij, halleluja het was écht héél groot! Hoge stapels containers keurig netjes op en naast elkaar, allemaal met hetzelfde logo erop. Foto, foto, nog een foto, in gedachten schreef ik er al een tekst bij.
Het schip voer ons voorbij
Telefoon terug in mijn jaszak, handschoenen aan want er stond een gure wind, mijn vingers waren al stijf van de kou. En ondertussen liep ik verder door de zee. De golven werden wat hoger, ik nog niks in de gaten, even op mijn tenen en gewoon doorlopen. En toen werd ik ineens van achter ijskoud geraakt door een enorme golf. Ik was tot op mijn rug doorweekt, zeewater klokte in mijn laarzen, 10 meter verderop viel de golf pas stil op het zand.
Wat was dat!?
En tegelijkertijd wist ik het. Duh, een boeggolf Marie-José! Nu woon je al zowat heel je leven in Zeeland, ben je zó vaak aan zee en nóg laat je je verrassen! En zo ontstond er een heel nieuw schrijfsel in mijn hoofd. Geen bericht voor op social media maar dit blog (zo nu weet je ook gelijk hoe het met mijn inspiratie werkt, dit is wel een blog vol onthullingen zeg 😉) Wat een mooie metafoor:
Gevoelens die je eronder probeert te houden, verdwijnen nooit
Integendeel. Zie ook mijn blog ‘ De Perfecte Afleidingsmanouvre’
Het is als een strandbal die je onder water probeert te duwen. Dat kan je best een hele tijd volhouden. Totdat je lamme armen krijgt, dan nog haal je ergens wel kracht vandaan totdat ineens…… je houdt het niet meer en de bal knalt recht in je gezicht.
Met je emoties werkt het net zo
Je kan ze (heel) lang onderdrukken. Je hebt bijvoorbeeld gedoe op je werk, je bent boos, heel boos, maar je zwijgt. Omwille van de lieve vrede, of omdat je niets durft te zeggen. Dan kom je thuis en krijgt je partner de volle laag, terwijl die zich afvraagt ‘wat heb ik misdaan?!’
Met verdriet werkt het precies hetzelfde
Je duwt je verdriet weg, je wilt het niet aangaan. Stel je voor dat je erin blijft? Wat denken anderen dan wel niet van je? En hoe moet dat dan met je partner of je kinderen als jij onderuit glijdt? Dus ga je maar door en ga je maar door. ‘Wat is ze toch sterk’ zegt je omgeving. Dat doet nog pijn ook. ‘Ze moesten eens weten’, gaat er door je heen, of : ‘Zijn ze blind of zo? Waarom zien ze niet hoeveel verdriet ik heb?’.
Totdat je vroeg of laat, net zoals ik met die golf op het strand, in één klap door je verdriet wordt overspoeld. En dan kan je er niet meer onderuit.
Het hoeft niet zo te gaan
Het kan ook anders. Je kan je verdriet ook loslaten. Los-laten, met de nadruk op het tweede deel van het woord. Het er laten zijn. Je verdriet, in dit geval/voorbeeld, er laten zijn.
Hoe doe je dat dan?
Je voelt je emoties ergens in je lijf. Je lichaam geeft signalen af, die je liefst negeert. Maar wat als dat er es gewoon mag zijn? Als je daar eens met je aandacht naar toe gaat? Als je met je aandacht naar de plek in je lichaam gaat waar je die emotie voelt. Veel ingewikkelder dan dat is het niet. Je ademt rustig door en blijft met je aandacht bij die plek in je lichaam. Op deze manier breng je bewustzijn op wat je voelt, komen zaken uit je onbewuste naar boven. Je brengt het aan het licht. Je neemt waar. Waarnemen is ook voelen.
Je onderdrukt oud verdriet
Waarom is dat voelen zo lastig? Je kunt niet goed meer voelen, omdat je verdriet van vroeger onderdrukt. Je loopt te piekeren, maar in die terugkerende gedachten vind je nooit de oplossing. Als je bezig bent met piekeren, ben je bezig met oud verdriet te ontlopen.
Voelen kan je opnieuw leren
En dat kan alleen maar door te ervaren. Door het aan te gaan zoals ik hierboven beschrijf, want anders blijven het alleen maar loze woorden wat ik hier nu schrijf.
Feel it to heal it
Als je het niet kunt voelen, kan je het niet helen. Dat is precies wat ik je in mijn coachingstraject op een hele zachte voorzichtige manier leer. Voelen. Jezelf helen. Daar heb je helemaal geen ijskoude boeggolf voor nodig. Alleen wat praktische handvatten en een liefdevolle hand die jou even op weg helpt. De rest kan je helemaal zelf. Kom je nog droog en warm van het strand af ook 😉
Hoe heel jij jouw oude verdriet? Wil je dat hier met mij delen?
