Vorige week schreef ik nog zo mooi over FOMO (the fear of missing out) en JOMO (the joy of missing out). Prachtig. Accepteren wat je mist en genieten van wat er wel is. En toen kwam de realiteit en werd ik getest om het dan ook meteen maar in de praktijk te brengen. 

Nogmaals: het principe is simpel

In India onderwijzen ze bijvoorbeeld deze spiritualiteitswetten, en dat klinkt toch heel eenvoudig:

Eerste wet
Iedere persoon die in jouw leven komt is op dat moment de juiste persoon
Niets is toevallig, ook de mensen die ik jouw leven komen niet. Ze zijn er allemaal met een reden. Kijk maar eens terug in je leven: van iedereen die er was (is) heb je wel iets geleerd, of kan je wel iets leren.

De tweede wet
Wat er gebeurt, is precies wat er moet gebeuren
Niets, absoluut niets wat in ons leven gebeurt, had op een andere manier kunnen gebeuren. Zelfs niet het meest onbeduidende detail. Er is geen: ‘Als ik dit nou had gedaan….. als ik dat nou had gezegd…. dan was het vast allemaal anders gelopen”. Nee. Wat er gebeurde was precies wat er moest gebeuren en het moest zo zijn, zodat je de nodige lessen kon leren en daarmee verder kon gaan.

De derde wet
Elk moment waarop je iets begint is het juiste moment
Oftewel: je bent altijd op tijd in je eigen leven. Alles begint op het juiste moment, het moest niet ervoor of erna. Als je klaar bent om met iets nieuws in je leven te beginnen, dan begint het.

De vierde wet
Als iets eindigt, eindigt het
Lekker simpel. Klaar is klaar. Je hoeft niet met de realiteit te vechten. Als er iets in je leven eindigt, is het voor je eigen bestwil. Laat het voor wat het is, je bent een ervaring rijker, ga verder. Dan komt er weer iets anders, iets beters. 

Het leven is niet ingewikkeld, wij maken het ingewikkeld

Als je deze vier wetten en the JOY of missing out voor ogen houdt wordt het makkelijker om met problemen en tegenslagen om te gaan. Kijk met vertrouwen naar wat er nu gebeurt, wees dankbaar voor wat er is gebeurd en verheug je op wat er nog gaat gebeuren.

En toen kreeg ik vorige week donderdagavond een berichtje

Mijn tassen stonden al klaar, alles gepakt en gezakt. Ik zou eindelijk eindelijk ein-de-lijk naar mijn allereerste Diamond-dag van 365dagensuccesvol gaan (daar volg ik een jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling). Corona kwam er 3x tussen, maar nu, NU zou het echt echt echt doorgaan. Ik verheugde me er al meer dan een jaar op!

En toen kreeg ik dat berichtje, het berichtje dat maakte dat ik mijn tassen wel weer kon uitpakken: corona kwam er wéér tussen. De Diamond Dag ging voor mij niet door. Verbijsterd vroeg ik me af welke streek het universum nu toch uithaalde!? ‘Alles heeft een reden’.
Ja ja, mooie theorie! Ik zat daar toch maar mooi met de gebakken peren!

Waarom waarom waarom!?

Ik ben gaan slapen met de vraag “Waarom? Wat wil dit mij zeggen? Wat heb ik hieruit te leren?” (oké, oké dat zijn 3 vragen, maar ik was dan ook echt niet blij!) Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik mijn antwoord: blijkbaar had ik iets anders te leren. Blijkbaar had ik hier thuis iets te leren. Ik besloot om niet met realiteit te vechten en open te staan voor wat dat dan mocht zijn.

En toen begreep ik het

Ik ben een ladenkastje in elkaar gaan zetten. Het bouwpakket lag er al weken, maar eerder had ik geen tijd voor. En eerlijk gezegd gruw ik van zo’n klus, omdat ik de bouwtekeningen nooit zo goed begrijp. Het werd meditatief bouwen 😉 Stapje voor stapje en het lukte nog ook. Daarna mijn paperassen sorteren en in dat kastje opruimen. In de stapel boeken en papieren kwam ik brieven tegen die ik ooit, lang geleden, zelf had geschreven. Ik wist niet eens meer dat ik ze nog had. Ik ben gaan zitten en gaan lezen en mijn mond viel open. In die brieven stonden de antwoorden op vragen die al een tijdje door mijn hoofd spookten, maar waar ik niet uitkwam. Nou ja zeg! Wat een cadeau! 

En nu ik erop terugkijk ben ik eigenlijk best trots op mezelf. Ik mag wel zeggen dat ik die test van het universum heb doorstaan. Ik heb er mijn eigen Diamonddag van gemaakt.

Nu ik dit schrijf denk ik aan een mooie oefening

Die zou je ook es kunnen doen. Ga rustig zitten en schrijf een brief aan jezelf. Zeg alles wat je wilt zeggen, schrijf alles op. Als je uitgeschreven bent doe je de brief in een envelop en die adresseer je aan jezelf. Berg de enveloppe met brief goed op en haal hem pas over een jaar, op dezelfde datum als wanneer je de brief hebt geschreven, weer tevoorschijn. Moet jij over een jaar eens zien wat dat met je doet (wel even een aantekening in je agenda maken dat je de brief op die datum tevoorschijn haalt. Als je net als ik bent zou het zomaar kunnen dat je heel die brief vergeten bent ;- ) 

Accepteren wat er niet is en genieten van wat er wel is. Kan jij dat? Wil je dat hieronder met mij delen?