Er staat een enorm groot ijsbad in hartje Amsterdam, naast Afas Live, met de uitnodiging om erin te gaan liggen. Ga ik dat doen als énorme koukleum?

Vorig jaar stond ik hier ook voor. Het vroor behoorlijk, het bad lag vol met ijsklontjes. Nu is het 5 graden boven nul.Ik kan je verzekeren: als je daar in je badpak op je slippertjes staat maakt dat echt niet zoveel verschil. Het is en blijft gewoon KOUD. 

Hoe pak je zo’n enorm uitdaging aan?

We (ik doe dit niet alleen, maar met met 1200! anderen) hebben oefeningen geleerd. Een ademhalingsoefening waarmee je jezelf van binnenuit verwarmt en een focus oefening. Je focust je op 1 punt, bijvoorbeeld de plek tussen je ogen en doet constant de ademhalingsoefening die je zojuist hebt geleerd. En verder kijk je stapje voor stapje wat er kan.

Het is niet zo dat je zomaar de Afas uitloopt en in dat ijsbad springt. Dat is voor geen mens haalbaar. Nee, stapje voor stapje. Je kleding uitdoen zodat je in je badpak/bikini staat? Dat lukt. Meedoen met oefeningen om warm te worden? Dat lukt. Meedoen met ademhalingsoefeningen? Dat lukt. Achter de coach aan naar buiten lopen? Dat lukt. Je loopt niet op de feiten vooruit, je neemt het stapje voor stapje. Das al.

We lopen in groepen van ongeveer 30 personen naar buiten. Want ja, met 1200 tegelijk in een ijsbad zou wel een beetje heel veel zijn 😉

En dan beginnen de afleidingen

Mensen lopen te praten, te lachen, foto’s te maken, te grappen. Dit is hét moment om ‘a-sociaal’ te zijn. Ik weet: als ik mijn focus verlies dat ik het dan niet ga redden, dat je dan bevangen kan raken door de kou. Of dan ‘bevriest’ in dit geval in de betekenis van gewoon niet verder kunnen, op het moment dat je tenen het ijswater raken.

Veiligheid voor alles

Er gebeurt van alles rondom me en ik adem in, adem uit, adem in, adem uit. Dan is mijn groep aan de beurt. We luisteren naar de ijsmeester. Je moet je voorstellen dat dit ‘event’ enorm goed is voorbereid en wordt begeleid. Er staat een reddingsbrigade, een brigade EHBO’ers, ambulances, vrijwilligers, veiligheid vóór alles.

Voorbij voordat ik er erg in heb

Ik hoor de ijsmeester zeggen dat we 2 minuten in het ijsbad gaan. ‘O’ registreren mijn hersenen, ‘maar 2 minuten, ik dacht 3 minuten. Nou wat is nu 2 minuten op een mensenleven? Ik zal nog moeten opschieten anders is het voorbij voordat ik er erg in heb!’

We zijn zó goed

We stappen als eerste in het voeten-ijsbad en dan popt de volgende gedachte alweer op: ‘owww die rand van het bad waar we overheen moeten klimmen om in het diepere bad te komen, die is wel heel erg hoog! Hoe kom ik daar in hemelsnaam overheen?’ Zie je hoe goed we zijn, onze hersenen zijn, om dan toch weer een nieuw obstakel op te werpen?

Luisteren en languit!

Maar ik laat de ‘slechts 2 minuten’ gedachte overheersen, dus op een of andere manier slinger ik mezelf over de hoge rand. O mijn god dat ijswater is KOUD! Nee niet aan denken, adem in, adem uit, adem in, adem uit en luister naar de ijsmeester!

En hij gaat verder: “zak door je knieen, ga nu zitten, ga nu met je schouders onder water” (dan heb je het veel minder koud) en hoppa daar lig ik weer, voor de tweede keer in mijn leven languit in een ijsbad!

De ijsmeester telt af en yesssss we did it!

De euforie is enorm! High fives! Lachende gezichten, mijn buddy en ik kijken elkaar trots aan: yes we did it!!! Zij slingert haar lange benen over de hoge rand van het ijsbad. “Lukt het?” vraagt ze. “Ja joh”, zeg ik, “ga jij maar snel naar je handdoek”. Maar het lukt niet 1, 2, 3. Oeps! Hoe kom ik hieruit?? Maar hé, die reddingsbrigade staat er niet voor niets 😊 stevige handen helpen me het laatste obstakel te nemen. Op naar de warme chocomel!

Hoe doe jij dat, als je voor een uitdaging staat? 

Want dat is uiteindelijk waar dit verhaal om draait. Niet ‘het kunstje’ van in een ijsbad stappen, van vèr buiten je comfortzone te gaan. Het gaat om jezelf steeds te onderzoeken. Wat gebeurt bij jou van binnen als je voor een uitdaging staat? Wat denk je? Hoe reageer je? Kan je ook iets anders denken? Kan je misschien 1 klein stapje zetten?

De gedachte ‘het is slechts 2 minuten‘ hielp mij enorm. ‘Dan moet ik nog snel zijn ook’ was mijn volgende behulpzame gedachte, ‘anders ben ik er alweer uit voordat ik er erg in heb’.

Er stond een enorm ijsbad in hartje Amsterdam

Hoe ging ik dat aanpakken als énorme koukleum? Gewoon stapje voor stapje en focus blijven houden op dat wat helpt.

Hoe doe jij dat als je voor een enorme uitdaging staat? Wil je mij dat hieronder laten weten?

NB
De leuke foto is van Sander Stoepker / 365 Dagen Succesvol